Καταστροφές και πολιτική

Υπάρχει κάτι το ανοίκειο, αν όχι ανίερο, στην έκφραση «διπλωματία των σεισμών» και γενικώς στη σύνδεση φυσικών καταστροφών με την άσκηση πολιτικής. Μπροστά στην ισχύ, και συχνά τη μανία, της φύσης, ο άνθρωπος, απανταχού της γης, συνειδητοποιεί ότι είναι μερμήγκι – και τα μερμήγκια δεν κάνουν πολιτική, τρέχουν μόνο να σωθούν ή δίνουν χείρα βοηθείας. Από την άλλη, πολιτική είναι οι κινήσεις ανθρώπων και οργανωμένων ομάδων με βάση τις ανάγκες της συγκυρίας. Μπορεί να μην υπάρχει «διπλωματία των σεισμών», αλλά η σκέτη διπλωματία ασκείται σήμερα (και) μέσω της ψυχικής και υλικής συμπαράστασης στον τραυματισμένο γείτονα. Τα αντανακλαστικά του έλληνα υπουργού Εξωτερικών που τον ώθησαν να σταθεί στο πλευρό του τούρκου συναδέλφου του μέσα στα συντρίμμια δεν οφείλονται, θέλω να πιστεύω, στην επιδίωξη ενός συγκεκριμένου «διπλωματικού» στόχου, απλώς δείχνουν ενσυναίσθηση κι ευαισθησία, του ίδιου και της κυβέρνησης (έναντι της οποίας δεν είδα να αποδίδεται ο οφειλόμενος φόρος τιμής από τους «ανθρωπιστές» της αντιπολίτευσης). Με τον ίδιο τρόπο δεν θεωρώ ότι παράγουν «διπλωματικό» αποτέλεσμα ούτε οι γενναιόδωρες ευχαριστίες του τούρκου προέδρου – «δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φιλία που δείξατε τη μαύρη αυτή μέρα» – ούτε η μάλλον άκομψη (η ώρα της καταστροφής δεν είναι η κατάλληλη για να υπενθυμίσεις τη διαφορά σου) φράση του έλληνα πρωθυπουργού «τελικά εμείς ήρθαμε νύχτα, αλλά ως διασώστες», που πάντως ειπώθηκε στο πλαίσιο της ίδιας αλληλεγγύης.