Μία καμένη χαρτοπετσέτα

Η πρώτη δουλειά από την οποία πληρώθηκε ήταν λίγο πριν από την πανδημία, σε έναν εγκαταλελειμμένο βιομηχανικό χώρο στον Βοτανικό. Και ήταν όλα παράνομα, αλλά, περιέργως, η Αστυνομία δεν ασχολήθηκε. Είχαν πάρει ρεύμα από το διπλανό κτίριο και έστησαν τα πάντα με τα χέρια τους. Εβαλαν εισιτήριο επτά ευρώ. Και άλλα τρία κόστιζε το πλαστικό ποτήρι με το κόκκινο, χύμα κρασί. Σκέφτηκαν να βγάλουν και πρόγραμμα, αλλά το ρίσκο ήταν μεγάλο, μπορεί να τους έμεναν απούλητα. Τύπωσαν, σε απλό Α4, κάτι σαν χάρτη για την πλοήγηση των θεατών μέσα στο παλιό εργοστάσιο. Οι θεατές έμπαιναν ως καθοδηγούμενο γκρουπ. Και στις στάσεις, στους μεγάλους, ανοιχτούς χώρους, έβλεπαν δρώμενα με θέμα τον βιομηχανικό άνθρωπο και την έκπτωση των σχέσεων στον ψηφιακό κόσμο. Καλή ιδέα, δουλεμένη. Αφαιρετική με υπαινιγμούς που έπρεπε να αρπάξει ο θεατής. Αν του έφευγαν, δεν θα καταλάβαινε τίποτα. Αν είχαν κόσμο; Φυσικά. Φίλοι, συγγενείς, γκόμενες, γκόμενοι, άντε και κανένας περίεργος από τότε που έγραψε δυο λόγια το «Αθηνόραμα». Στην καλύτερή τους μέρα έκαναν είσπραξη 340 ευρώ, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο καθώς έβγαινε και μεροκάματο. Και έτσι ο άνθρωπός μας, που σήμερα είναι ηθοποιός στα 25 του, πήρε τότε τα πρώτα του λεφτά από την τέχνη. Είκοσι ευρώ. Σήμερα είναι αλλιώς. Καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Δουλεύει σε θέατρο που τα πάει σχετικά καλά. Τρεις παραστάσεις την εβδομάδα, προς πενήντα ευρώ έκαστη – μεικτά. Και σίριαλ. Με γυρίσματα τέσσερις μέρες την εβδομάδα. Εξακόσια καθαρά. Σύνολο κοντά στο χιλιάρικο. Δεν είναι και άσχημα. Καθόλου άσχημα. Τώρα την παλεύει σχεδόν μόνος του, με κάτι λίγα από το σπίτι. Νοικιάζει μικρό δυάρι (δεν το λες γκαρσονιέρα) στον Ταύρο. Βγαίνει ελάχιστα, σχεδόν καθόλου. Θέλει να βάζει και κάτι στην άκρη για τις άνυδρες μέρες. Ζορίζεται. Αλλά παρηγορείται. Κάνει την πιο όμορφη, την πιο τίμια, την καλύτερη δουλειά στον κόσμο.