Είναι δε ο βίος μας τόσο ανεόρταστος πλέον, που του δίνουμε και καταλαβαίνει ακόμη και με τον θάνατο – του άλλου βεβαίως. Βρίσκομαι ακόμη υπό την επήρεια του σοκ για τον τρόπο που γλέντησαν τα μίντια (κοινωνικά και αντικοινωνικά) τον θάνατο της Ράκελ Γουέλς (Γουέλτς, για την ακρίβεια). Λες και δεν έβλεπαν την ώρα, λες και το ‘χε παρακάνει, λες κι είχε υποχρέωση να ζήσει τόσο όσο εξυπηρετούσε τις μαζικές φαντασιώσεις το συγκλονιστικό μυοσκελετικό της σύστημα με μπόνους ένα μπικινάκι από δέρμα ελαφιού. Δεν θα έλεγα ότι μου άρεσε ακριβώς. Μάλλον έβρισκα κατασκευαστικά ενδιαφέρον όσο και ψαρωτικό το τεράστιο παράστημά της. Παιδίσκη εγώ, νόμιζα ότι παρουσιάζει την ίδια κλινική εικόνα με την Ούρσουλα Αντρες και τις σταρ γενικότερον που εκείνα τα χρόνια είχαν υποχρέωση να ποζάρουν ρουφώντας την κοιλιά και κρατώντας την αναπνοή τους κι ήταν, πώς να το πω, σαν έτοιμες κράαακ, να κοπούν στη μέση ή να φτεροκοπήσουν με τα πλευρά τους αναπεπταμένα σαν προϊστορικά πτηνά. Με το τέλος του 20ού αιώνα, όλα αυτά, πάει τελειώσανε. Βαρέθηκα να μιλάω για ομορφιές, βαρέθηκε κι ο κόσμος θαρρώ, κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό για τις γυναίκες ιδίως για όσες όπως εγώ δεν μπορούμε να κρατήσουμε την αναπνοή μας παραπάνω από τρία δευτερόλεπτα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή