Τα θυμωμένα στρουμφάκια

Γράφω ένα ακόμη αρθρίδιο για τη Γαλλία και αλλάζω θεματολογία: οι Γάλλοι με έχουν κουράσει. Στις απεργίες και στις διαδηλώσεις που συνεχίζονται με αίτημα να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για τη συνταξιοδότηση ο «λαός» ζητάει τον αποκεφαλισμό του Εμανουέλ Μακρόν -μεταφορικά, προς το παρόν. Οι περισσότεροι Γάλλοι δεν αντιλαμβάνονται την αντιπροσωπευτική δημοκρατία: ο εργατικός συνδικαλισμός προβάλλει διεκδικήσεις που υπονοούν δημοψηφίσματα· λες και όλοι πρέπει να αποφασίζουμε για όλα κάθε μέρα· λες και η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι περιττές. Η αγωνιστική νοοτροπία, η οποία μεταφέρεται στην Εθνοσυνέλευση -που έχει γίνει τσίρκο- σημαίνει ότι ο καθένας από μας γνωρίζει την άριστη λύση για τα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα· από τις ελλείψεις φαρμάκων μέχρι το δημόσιο χρέος και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Λείπει η ταπεινοφροσύνη κι εκείνο το είδος της στωικότητας που κάνει τη ζωή άξια να βιωθεί. Οι γροθιές που υψώνονται στα έδρανα θυμίζουν εικόνες από την εποχή όπου οι Ορεινοί ούρλιαζαν στην αίθουσα όπως ο λαός στα πεζοδρόμια.