Το γεύμα Γιώργου Παπανδρέου – Αλέξη Τσίπρα, με αντικείμενο μια πιθανή συνεργασία σε μετεκλογική «κυβέρνηση ηττημένων», με υποχρεώνει να ανασύρω ένα περιστατικό από την τελευταία προεκλογική περίοδο στο ΠΑΣΟΚ. Τότε είχα συναντήσει τον Γιώργο Παπανδρέου σε εστιατόριο και του είπα ότι συζητούνταν πως, σε περίπτωση που επικρατούσε, μια φήμη τον ήθελε να συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της πολιτικής που ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός τότε αποκαλούσε «προοδευτική διακυβέρνηση». Το είχε απορρίψει κατηγορηματικά. Αρνήθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι σε ένα τέτοιο σχήμα, επειδή, όπως μου είχε πει, δεν έκανε οτιδήποτε που να μπορεί να θεωρηθεί προοδευτικό. «Αν ήθελα να πάω στον ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσα να πάω απευθείας», μου είχε πει. Δεν περιμένω συνέπεια λόγων και έργων από τους πολιτικούς. Θυμήθηκα όμως εκείνη τη συνάντηση και το μήνυμά της. Και σκέφτηκα πόσο εύκολα είναι τα λόγια και πόσο οι σχεδιασμοί «επί τη ευκαιρία» αλλάζουν και τις διακηρύξεις και τις αρχές. Κι ότι η ασυνέπεια και οι συμμαχίες ευκαιρίας είναι πράξεις που υπονομεύουν τις αρχές οι οποίες υποτίθεται ότι είναι το βασικό κίνητρο της πολιτικής. Και τέτοιες πράξεις πρέπει να εκτίθενται και να αποδοκιμάζονται. Οι πράξεις και οι εμπνευστές τους.