«Δεν θεωρώ ότι υπάρχει θηλυκή και αρσενική τέχνη»

Στη διάρκεια της καλλιτεχνικής της διαδρομής η Νάνα Σαχίνη παίζει. Από τη στιγμή που βγαίνει στον δρόμο για να περιπλανηθεί και τυχαία πέφτει πάνω σε σωρούς άχρηστων αντικειμένων ξεκινά το παιχνίδι της φόρμας που γίνεται γλυπτό. Σε αυτό το δημιουργικό παιχνίδι ένωσης παράταιρων υλικών και σκόρπιων αντικειμένων συνδυάζει και επαναδιαμορφώνει τα ευρήματά της, εντάσσοντας και το ίδιο της το σώμα, ή μέρη του, μέσα στο έργο της. Γι’ αυτό και το ατελιέ της είναι ένας θαυμάσιος παιδότοπος ενηλίκων. Χρωματιστός και άτακτος, με τα έργα της από διαφορετικές χρονικές περιόδους να συγκατοικούν μεταξύ τους. Τα γλυπτά με τα σχέδια ακουαρέλας, οι εκτυπώσεις σε ελαστικό ύφασμα των φωτογραφιών της με σώματα τυλιγμένα, ακουμπισμένα πάνω σε ραγισμένο από την ξηρασία χώμα, τα σωληνάρια κόλλας σιλικόνης με μάζες παπιέ μασέ και κομμάτια πηλού, τα λεπτά καλάμια βαμμένα ροζ. Στην άκρη της σκάλας, σύρμα περίφραξης και ξύλινα κιβώτια. Στην επιφάνεια μιας κολόνας, στίχοι γραμμένοι στο χέρι με μπλε μαρκαδόρο. Ο χώρος όπου η καλλιτέχνις δημιουργεί αναδίνει, θα λέγαμε, την ευθυτενή ευαισθησία της.