Η «κηδεία του πολιτισμού»

Παρασκευή στο Σύνταγμα. Μαυροφορεμένοι ηθοποιοί ανεβάζουν σε μονόπρακτο την κηδεία του πολιτισμού. Κουβαλούν φέρετρο, κραδαίνουν κηδειόχαρτα και με οιμωγές θρηνούν τον θάνατό του. «Τον φάγατε τον πολιτισμό μας», κραυγάζει ένας νεαρός, μελοδραματικά ουρλιαχτά και κλάματα γύρω του. Ο τρόπος της διεκδίκησης ανοίγει συζητήσεις. Φεύγει από το θέμα αυτό καθαυτό και εστιάζεται στην επικοινωνία του. Oχι μόνο για την αισθητική. Αλλά για το αβασάνιστο, το ανέμπνευστο. Το παρωχημένο. Ανεξάρτητα από το δίκιο ή το άδικό τους. Η διαμαρτυρία της πλατείας, της συναυλίας, του κλεισίματος των δρόμων, της κατάληψης. Το ίδιο έργο που παίζεται ξανά και ξανά. Και από τα δύο συγκρουόμενα στρατόπεδα. Μετά την πίεση της «πλατείας», η κυβέρνηση κάνει πίσω. Eχουμε εκπαιδευτεί και σε αυτό. Τα αιτήματα ικανοποιούνται ανάλογα με το ποιος τα φωνάζει πιο δυνατά, ποια διαμαρτυρία έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος. Αντικείμενο της σφοδρής σύγκρουσης η αναγνώριση των πτυχίων και η μισθολογική κλίμακα για τον διορισμό στο Δημόσιο. Οταν ηθοποιοί βασανίζονται από το αρρύθμιστο τοπίο στον ιδιωτικό τομέα, όπου δεν πληρώνονται πρόβες, παραγωγοί τούς τρώνε χρήματα ή δίνουν ψίχουλα, ξεσπάει πόλεμος για μια ρύθμιση που προέβλεπε πως απόφοιτοι μεταλυκειακής εκπαίδευσης που δεν έχουν πτυχίο ΑΕΙ – ΤΕΙ και επιθυμούν να εργαστούν στο Δημόσιο σε θέση διοικητικού υπαλλήλου θα αμείβονται στην κατηγορία υπαλλήλων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση υποχωρεί ατάκτως και κάτω από την πίεση του πολιτικού χρόνου τούς κατατάσσει μισθολογικά στο επίπεδο της τεχνολογικής εκπαίδευσης (η οποία καταργήθηκε όταν εν μια νυκτί τα ΤΕΙ βαφτίστηκαν ΑΕΙ), ενώ τους δίνει τη δυνατότητα εισόδου με κατατακτήριες εξετάσεις στο τρίτο εξάμηνο σχολών ΑΕΙ. Οι καλλιτέχνες δεν ικανοποιούνται από την υποχώρηση, διότι η ΚΥΑ λένε δεν είναι νόμος και μπορεί να έρθει καινούργια. Οπως βέβαια μπορεί να έρθει και νέος νόμος.