Yψηλή αξιοπιστία

«Θα ήθελα η ζωή μου να είναι σαν τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστιν – τουλάχιστον μια φορά…» γράφει ο Νικ Χόρνμπι στο γνωστότερο μυθιστόρημά του, το «High Fidelity», λογοτεχνικό must όχι μόνο για κάθε μουσικόφιλο – εναλλακτικό ή μη – αλλά και για κάθε άνδρα που έχει ζήσει ερωτικές απογοητεύσεις, έντονους έρωτες, δυσάρεστους χωρισμούς κ.ο.κ. «Γιατί στα τραγούδια του Σπρίνγκστιν», συνεχίζει, «ή θα μείνεις και θα σαπίσεις ή θα ξεφύγεις και θα καείς…». Τον τελευταίο καιρό διαβάζω ξανά αυτό το βιβλίο. Κατάφερα να το βρώ από τον εκδοτικό οίκο του, τις εκδόσεις Πατάκη, όταν έντρομος ανακάλυψα ότι το είχα χάσει (εκδόθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και έγινε ακόμα περισσότερο γνωστό με την ταινία του Στίβεν Φρίαρς που το ακολούθησε το 2000). Ξεφυλλίζω τις σελίδες με το πάσο μου, χωρίς δηλαδή με βιασύνη να το τελειώσω όπως συνήθως συμβαίνει με τα βιβλία που διαβάζω. Νιώθω να με παρασύρει όχι τόσο η πλοκή αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο βρετανός συγγραφέας, χρησιμοποιώντας έναν φανταστικό ήρωα, τον Ρομπ, προφανώς το alter ego του, αυτοαναλύεται σε συνάρτηση με την υπερβολικά μπερδεμένη ερωτική ζωή του αλλά όχι μόνο. Μιλώντας για τους παλιούς του έρωτες, ο Ρομπ/Χόρνμπι κάνει μια γερή ανασκόπηση του παρελθόντος του, αναρωτιέται για τις αξίες του, παλεύει με τους δαίμονες, τις εμμονές, τις προκαταλήψεις και τις φοβίες του, τσακώνεται με τον εαυτό του και του ασκεί σκληρή – ορισμένες φορές αδυσώπητα σκληρή – κριτική.