Ο Γιώργος Δερτιλής μάς άφησε αναπάντεχα προχθές το βράδυ. Ηταν ακμαίος και σε πλήρη δραστηριότητα. Είχε μόλις παραδώσει, σχολαστικά αναθεωρημένη, την αγγλική μετάφραση του βιβλίου του «Ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας, 1750-2015» στις εκδόσεις του Πανεπιστημίου Yale. Εργαζόταν ήδη για την Ακαδημία Αθηνών, περιμένοντας την ορκωμοσία του∙ είχε προλάβει να εκλεγεί τακτικό μέλος της τον περασμένο Νοέμβριο. Αλλά η Αθήνα, με τους ομότεχνους και τους καλούς μαθητές του, δεν τον κρατούσε. Στα Μητάτα, στα Κύθηρα, ένιωθε ελεύθερος και παραγωγικός, εκεί ήταν ευτυχισμένος. Ακόμη και στο Παρίσι, που τον είχε κερδίσει από τότε που εκλέχτηκε διευθυντής σπουδών στην École des Hautes Études en Sciencessociales (EHESS), το 2000, και έλαβε και τη γαλλική υπηκοότητα, πήγαινε όλο και λιγότερο τα τελευταία χρόνια. Αφοσιωμένος στο συγγραφικό του έργο ύστερα από τόσες δεκαετίες ακαδημαϊκής διδασκαλίας – από το 1978 δίδασκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ως το 2008 διηύθυνε σεμινάρια στη Γαλλία -, αποζητούσε την ήμερη νησιωτική φύση και, πάνω απ’ όλα, το κολύμπι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή