Σταύρος Λίτινας

Τοπίο άγνωστο. Γύρω μου σκόρπια κομμάτια ενός γυάλινου παζλ που με συνθέτει… ενός παζλ που φτιάχτηκε και χαλάστηκε πολλές φορές τμηματικά, μα δεν μου πρόσφερε ποτέ την πλήρη εικόνα του. Δεν με άφησε ποτέ να κοιταχτώ μέσα του… ακινησία, απόγνωση! Από πού έρχομαι; Πού βρίσκομαι; Πού πηγαίνω; Ο αρχέγονος πόθος που ζητά απαντήσεις ξυπνά και πάλι… Κάτι αρχίζει να κινείται, σχεδόν μαγνητικά… τα κομμάτια του παζλ παραδίδονται το ένα μετά το άλλο σε μια κίνηση, σχεδόν χορευτική. Η σύνδεσή τους στον αέρα φαντάζει πια αδύνατη. Μάταια προσπαθώ να δω, να με δω. Η όρασή μου θολώνει. Αφήνομαι να παρασυρθώ στη στροφοδίνη. Η υλική αναταραχή γιγαντώνεται, χωρίς ήχο, και μαζί της η άυλη. Συναισθήματα και εμπειρίες παρελθοντικές, σαν λουριά εξαρτώμενα απ’ το σώμα μου, φυγοκεντρίζονται, σηκώνονται στον αέρα… Ο,τι δεν αντέχει την περιστροφή αποσπάται βίαια και εκσφενδονίζεται στο κενό. Λυπάμαι γι’ αυτά που χάνω. Τα χέρια μου ανυψώνονται παρακλητικά και σταδιακά παγώνουν. Αυτή η αίσθηση του κρύου στα άκρα, καθώς το μυαλό μου παραδίδεται, με κρατά σε ένα μεταίχμιο. Ο άξονάς μου φλέγεται, μα παραμένει κατακόρυφος σαν να συντονίζεται με τον ρυθμό του κόσμου που γυρίζει… και ξάφνου, καθώς περιστρέφομαι με τα χιλιάδες γυάλινα κομμάτια γύρω μου σε μια θεαματική χοάνη, η όρασή μου καθαρίζει… το κατακερματισμένο μου είδωλο συντίθεται στον αέρα. Ενας εκκωφαντικός άφωνος θρήνος γεννιέται… Τρομάζω! Ξυπνάω…