Παρότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης μετριούνται στα δάχτυλα, τα αρχεία των δημοσκοπικών εταιρειών είναι γεμάτα από απαντήσεις στις οποίες φαίνεται πως οι Ελληνες την τελευταία εικοσαετία τάσσονταν, σε μεγάλα ποσοστά, υπέρ των συνεργατικών κυβερνήσεων, ζητώντας από το πολιτικό σύστημα να καλλιεργήσει κουλτούρα συναίνεσης και συνεργασίας. Κι αυτό παρότι η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας, το 1989, ανάμεσα στη ΝΔ και τον ενιαίο ΣΥΝ, ούτε μακροημέρευε ούτε είχε θετική κατάληξη – οι συνθήκες τότε είχαν θεωρηθεί έκτακτες και η εκτίμηση για εκείνο το κυβερνητικό σχήμα δεν κατάφερε να θολώσει τη θέση των ερωτώμενων. Η περίοδος της κρίσης χρέους και η διαχείριση των μνημονιακών χρόνων από όλες τις δυνάμεις που βρέθηκαν στην εξουσία λειτούργησαν ως «κακά παραδείγματα» για την κοινή γνώμη. Η απαίτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας είχε αρχίσει ήδη και εξασθενούσε λόγω της άποψης που σχηματίστηκε για την τρικομματική του 2012 και τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το 2015.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή