Αν ζούσε ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα ήταν περήφανος γι’ αυτό που θα έβλεπαν τα μάτια του από την εφετινή Νάπολι. Και πιθανότατα να επέστρεφε στην πόλη για να είναι εκεί σε κάθε της παιχνίδι και να την παρακολουθεί από κοντά. Εχουν μοχθήσει πολύ στον ιταλικό νότο για να δουν και πάλι μια Νάπολι που θα κάνει περήφανη όλη την πόλη. Εχει μοχθήσει και ο Ντε Λαουρέντις, ο εκκεντρικός ιδιοκτήτης, που άλλαζε κάποτε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, που έφερνε σπουδαίους ποδοσφαιριστές, που έλεγε πως θα την κάνει τη Νάπολι πρωταθλήτρια, αλλά προκοπή δεν έβλεπε. Ο Λουτσιάνο Σπαλέτι φαίνεται πως είναι ο άνθρωπός του. Και εκείνος που οδηγεί τους Ναπολιτάνους όχι απλά στην κατάκτηση του σκουντέτο, που πλέον… δεν χάνεται, αλλά και σε ευρωπαϊκή καταξίωση ανάλογη της εποχής του Ντιέγκο.

Ο Σπαλέτι δεν είναι χθεσινός. Από τα χέρια του έχουν δημιουργηθεί σπουδαίες ομάδες, είναι ένας προπονητής σκληρός μεν, δουλευταράς δε. Εχει πάθος με αυτό που κάνει, έχει πάθος με το να χτίζει, έχει πάθος με το να βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Και τούτο τον κάνει να πετυχαίνει. Για να φτιάξει τη Νάπολι που εκείνος ήθελε και που θα τις έδινε ένα πρόσωπο ικανό να φτάσει στον τίτλο, έπρεπε να τα βάλει με το… παρελθόν της. Μέσα σε μερικούς μήνες η Νάπολι άφησε να της φύγουν οι τρεις «σημαίες» της: ο Ινσίνιε, ο Χάμσικ και ο Μέρτενς. Τότε όλοι διαμαρτύρονταν. Τώρα βγάζουν το καπέλο στον άνθρωπο που έχτισε από την αρχή και παρουσιάζει στο γήπεδο μια ομάδα που διαλύει κάθε αντίπαλο.

Η Νάπολι είναι μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και την ίδια ώρα καταφέρνει να κρατάει και δεύτερο καρπούζι κάτω από την ίδια μασχάλη. Και να βρίσκεται μια ανάσα και από τα προημιτελικά του Champions League. Με σχέδιο. Με υπομονή. Με εμπιστοσύνη στο πλάνο ενός ανθρώπου. Ενα παράδειγμα προς μίμηση για κάθε σύλλογο που θέλει να φτάσει στην κορυφή.