«…Στην παιδική μου ηλικία ήξερα ότι κάθε φορά που θα συστηθώ, θα ακολουθήσει ένας άβολος διάλογος λίγων δευτερολέπτων: “Πώς σε λένε;”. “Ιλιρίντα”. “Πώς;”. “Ιλιρίντα”. “Ξαναπές το”… Αυτό όμως που με πλήγωνε αφάνταστα είναι η άρνηση των συνομιλητών μου να μάθουν σωστά το όνομά μου. Η κλασική ερώτηση ήταν από ποια χώρα είμαι ή αν έχω κάποιο παρατσούκλι. Το παρατσούκλι που ζήταγαν οι Ελληνες ήταν ένα βεβιασμένο παρατσούκλι που συμβόλιζε την απαξίωση και την αδιαφορία τους για να μας γνωρίσουν. Ηταν κάτι παραπλήσιο του να λένε όλους τους αλβανούς μετανάστες Γιώργο και όλους τους Πακιστανούς Αμπντούλ…». Η Ιλιρίντα Μουσαράι γεννήθηκε το 1997 στην Αλβανία, έφτασε στην Ελλάδα με τους γονείς της σε ηλικία έξι ετών και σήμερα είναι πολιτική επιστήμων με μεταπτυχιακό στο ΕΚΠΑ. Τα λόγια της περικλείουν τα συναισθήματα μιας ολόκληρης εποχής – ένα βίωμα, βίωμα της πρώτης και δεύτερης γενιάς αλβανών μεταναστών, που αποτυπώνεται πλέον για πρώτη φορά σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημα που υλοποιούν τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας: τη δημιουργία ενός αρχείου τεκμηρίων και προφορικών μαρτυριών που καταγράφουν την εμπειρία των 30 χρόνων αλβανικής μετανάστευσης στην Ελλάδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή