Οι αρχαίοι Ελληνες διέκριναν δύο είδη γέλιου: το καλό (γέλως) και το κακό (κατάγελως). Νεότεροι φιλόσοφοι, πάλι, προτιμούν να μιλούν για το θλιβερό και τα χαρούμενο γέλιο. Το πρώτο αποσκοπεί στο να απομονώσει κάποιον, να τον ντροπιάσει, να τον τρομάξει και να τον παραλύσει. Είναι το γέλιο εκείνου που χλευάζει τον διαφορετικό ή τον αδύναμο και δεν διαφέρει επί της ουσίας από εκείνο του νταή, του βασανιστή ή του δολοφόνου. Δεν είναι όμως πάντα εχθρικό. Μερικές φορές υιοθετεί μια εκλεπτυσμένη και δελεαστική μορφή, επισημαίνει στην «El País» ο ισπανός φιλόσοφος Μπερνάτ Καστάνι Πράδο. Είναι το κροκοδείλιο γέλιο του ειρωνικού κυνισμού που κυριαρχεί στη μαζική κουλτούρα και βολεύει την εξουσία επειδή κρύβει τις αλυσίδες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή