Προσωπικός απολογισμός, ξεκαθάρισμα λογιαριασμών, απόπειρα εσωτερικής τακτοποίησης της ζωής, κρίση ειλικρίνειας ή και πανικού, ο «πειραγμένος» μονόλογος της Ελένης Ράντου ίσως και να φτιάχνει μια δική του κατηγορία. Η παράσταση στη σκηνή του θεάτρου Διάνα θα μπορούσε να θυμίζει ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να κοπεί: στη μία άκρη βρίσκεται η ηθοποιός με την πληθωρική προσωπικότητά της, την αμεσότητα και το ταμπεραμέντο της, έμπειρη και δοκιμασμένη στη σχέση της με το κοινό, ενστικτώδης και άμεση στον τρόπο που κάνει θέατρο. Και στην άλλη, ο σκηνοθέτης Ανέστης Αζάς, ένας δημιουργός της νεότερης γενιάς, με πειραματικές αφετηρίες, εκφραστής ενός θεάτρου που αμφισβητεί τις ίδιες τις δομές του, που επιλέγει νέες φόρμες έκφρασης – όπως το θέατρο ντοκουμέντο, καινούργια ταυτότητα, ριζοσπαστικές λύσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή