Περισσότερο ως κίνηση ευαισθησίας και ουμανιστικών διαθέσεων και λιγότερο ως κινηματογραφική πρόταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η απόφαση της κριτικής επιτροπής του 73ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου να βραβεύσει με τη Χρυσή Αρκτο το μοναδικό ντοκιμαντέρ ανάμεσα στις 19 διαγωνιζόμενες ταινίες του επίσημου τμήματος: το περιεχόμενο του «Sur l’Adamant» (Στον Αδάμαντα) του Νικολά Φιλιμπέρ επικεντρώνεται στην παρακολούθηση των δρώμενων πάνω σε ένα πλωτό ψυχιατρικό κέντρο ημερήσιας φροντίδας ατόμων με ψυχικές διαταραχές στην καρδιά του Παρισιού. Με ευαισθησία και αγάπη, ο φακός του 72χρονου σκηνοθέτη παρακολουθεί αυτούς τους άτυχους ανθρώπους να δίνουν, με κάθε τρόπο, την καθημερινή τους μάχη – τραγουδώντας, συζητώντας, πίνοντας στο μπαρ. Συγχρόνως όμως (και εδώ είναι το πραγματικά ενδιαφέρον σημείο) η ταινία παρουσιάζει και το πώς κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν τη διάθεση μα και μια βαθιά εσωτερική ανάγκη να βοηθήσουν εκείνους που τους έχουν πραγματικά ανάγκη. Το «Sur l’Adamant» είναι κλασική περίπτωση ταινίας «με μήνυμα», όπως ήταν και το «CODA» που αφορούσε κωφάλαλους ανθρώπους και πέρυσι, τέτοια περίπου εποχή, βραβευόταν με το Οσκαρ καλύτερης ταινίας. Αν και κινηματογραφικά το «Sur l’Adamant» δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο, το περιεχόμενό του μπορεί πραγματικά να σε σκλαβώσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή