«Παύλο, φύγε, κρατάω μαχαίρι»

Δευτέρα μεσημέρι, αργία: Εσείς τώρα κάτι προσπαθείτε να μου πείτε, αλλά εγώ, από εδώ που βρίσκομαι, δυστυχώς δεν μπορώ να το ακούσω. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; Αχός βαρύς ακούεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν για τη φάση Πολάκη, αλλά για μένα είναι ακόμη Δευτέρα ενώ για σας είναι κιόλας Τετάρτη, άρα κερδάτε. Γιατί είναι λίγες, πολύ λίγες οι περιπτώσεις που το «Μέσον» ξέρει περισσότερα από τον αναγνώστη, έτσι όπως τρέχουν πλέον οι εξελίξεις, καβάλα σε ευέξαπτα ψηφιακά τροχήλατα. Λάθος, μεγάλο λάθος να τα συνεριστείς, να παρασυρθείς από τις πειραγμένες τους εξατμίσεις βρουμ βρουμ. Να μπω στον πειρασμό ή να ρίξω την μπάλα στην εξέδρα; Ας πω καλύτερα εκείνα που είμαι (σχεδόν) σίγουρη ότι τα ξέρω. Χάρη στη σοφία των κεκοιμημένων δασκάλων μου οι οποίοι με το λαμπρό παράδειγμά τους με εισήγαγαν στην Υψηλή Μακιαβελική, ένα μόνον μπορώ να πω με βεβαιότητα. Οτι δεν κινείς ποτέ καμία διαδικασία, δεν υποδαυλίζεις ποτέ καμία ψηφοφορία ή δεν αβαντάρεις ποτέ καμία σύγκρουση εάν προηγουμένως δεν έχεις διασφαλίσει ότι το αποτέλεσμα θα σε βολεύει 100%. Με τούτο για γνώμονα, ελπίζω να μπω αύριο στα φυλλοκάρδια του Τσίπρα και να καταλάβω αν όντως το πάει κάπου ή δεν ξέρει τι του γίνεται. Αν π.χ. ο Πολάκης βγει αβρόχοις ποσί από την κομματική σερεμονί, πάει να πει ότι αλληλοδουλευόμαστε κι ότι το σύστημα τον θέλει πολύ, πιο πολύ κι απ’ όσο είχε κάποτε ραπάρει ο Κραουνάκης, yo lougres yo. Αν πάλι ο Πολάκης φορέσει τη ρόμπα και τα ποδονάρια και επιστρέψει αργά αργά, βαριά βαριά στη ρουτίνα του χειρουργείου του των αιμορροΐδων, και πάλι ωραίοι θα ‘μαστε. Βλέπω από τώρα κεντροαριστερά χαρτομάντιλα να βρέχονται από κεντροαριστερά δάκρυα τελικής λυτρώσεως – συριζώσεως. Ω ναι! Μεγάλο τέχνασμα το Μελόδραμα, σαρωτικό. Μην κάνεις πως δεν ξέρεις για τι σου μιλώ.