Επιτέλους, λίγη ησυχία

Κοιτάζει με απορία τον κόσμο γύρω της και προσπαθεί να τον καταλάβει χωρίς να κάνει πολλές ερωτήσεις. Για την ακρίβεια μιλάει ελάχιστα και ποτέ επειδή η ίδια το έχει επιδιώξει. Είναι, όπως ο τίτλος της ταινίας του Κολμ Μπερέντ με ακρίβεια δηλώνει, ένα «Ησυχο κορίτσι» («An Cailín Ciúin/The quiet girl, Ιρλανδία, 2022), «εγκλωβισμένο» σε έναν πολύ βίαιο, σκληρό κόσμο, αυτόν της ιρλανδικής επαρχίας στην αυγή της δεκαετίας του 1980. Ο χρόνος όμως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Η δύναμη αυτής της ταινίας ξεπερνά χώρο και χρόνο, η βία που δέχεται η Κέιτ δεν είναι σωματική· ή κι αν έχει υπάρξει, αυτή υπονοείται με λεπτές γραμμές γιατί δεν θα βρούμε ούτε μια σκηνή βιαιοπραγίας στην ταινία. Η βία είναι ψυχολογική, εσωτερική, ύπουλη. Η κακοποίηση αυτού του παιδιού προέρχεται από τις προσλαμβάνουσες στο σπίτι, στο σχολείο, στον δρόμο. Το απαξιωτικό βλέμμα που δέχεται από τις αδελφές της, η χυδαία συμπεριφορά του πατέρα που μιλάει για την κόρη του σε άλλους στο τρίτο πρόσωπο ενώ είναι παρούσα, η αδυναμία της μητέρας της να συμπεριφερθεί ως πραγματική μητέρα. Ολες αυτές οι καταστάσεις που με ήσυχο αλλά υποβλητικό τρόπο παρουσιάζει ο Μπερέντ είναι πολύ πιο βίαιες από το δυνατότερο χαστούκι. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορεί, αλήθεια, αυτό το κορίτσι που δεν πειράζει κανέναν, που δεν θέλει το κακό κανενός, που του αρέσει να παίζει μόνο του στη φύση, που απλώς αρνείται να ακολουθήσει όλα αυτά που παρατηρεί και που δεν του αρέσουν, μπορεί αυτός ο αγνός άνθρωπος να επιβιώσει;