Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγια να γράψω για την τραγωδία στα Τέμπη. Κι ούτε πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να πω. Βασικά έχω μείνει άφωνος.

Ολες οι μαρτυρίες συγκλίνουν ότι είναι τελικά ένα ανθρώπινο λάθος που έστειλε τόσο κόσμο στα νοσοκομεία και στο νεκροταφείο.

Η Πολιτεία έσπευσε σε όλες τις επιμέρους εκδοχές της να εκφράσει στα θύματα και τους συγγενείς τον πόνο και τη συμπαράσταση όλων μας.

Οι κομματικές δηλώσεις ήταν εντυπωσιακά μετρημένες και στο ύψος των περιστάσεων.

Οι διασώστες και οι γιατροί πασχίζουν να συντρέξουν όσο και όποιον μπορούν.

Ο υπουργός Μεταφορών παραιτήθηκε από «ελάχιστο καθήκον» προς τα θύματα παρόλο που ούτε στον ίδιο, ούτε στην κυβέρνηση έχει αποδοθεί έως τώρα κάποια ειδική ευθύνη. Είναι ένα καλοδεχούμενο δείγμα ενσυναίσθησης.

Γενικά δηλαδή δεν υπάρχουν και πολλά να προσθέσεις στα ήδη γνωστά.

Αν πέραν του «ανθρώπινου λάθους» υπήρξε και αστοχία των συστημάτων ασφαλείας (εφόσον υπήρχαν τέτοια…) θα μας το πουν οι ειδικοί που ασφαλώς θα διερευνήσουν σε τεχνικό επίπεδο τα αίτια και τις συνθήκες του δυστυχήματος. Χωρίς πολλές κουβέντες, ελπίζω.

Διότι με αυτό δεδομένο το ερώτημα που τίθεται δεν είναι μόνο το προφανές «ποιος και τι φταίει» που φαίνεται να έχει περίπου απαντηθεί αλλά αν το δυστύχημα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με κάποιον τρόπο.

Ομολογώ ότι το τοπίο δεν είναι καθαρό.

Είχαμε προ δεκαπενθημέρου μια προειδοποίηση της Κομισιόν για μη συμμόρφωση με τους κανόνες σιδηροδρομικών μεταφορών, παρόλο που δεν είναι σαφές αν το ζήτημα που θίγει συνδέεται με κάποιο τρόπο με το δυστύχημα.

Σύμφωνα με καταγγελίες φαίνεται επίσης πως υπάρχει σε εξέλιξη ένα διαγωνισμός για συστήματα ασφαλείας που θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί το 2016 και δεν είχε ολοκληρωθεί ούτε το 2022.

Δεν γνωρίζω τους λόγους της καθυστέρησης αλλά είναι προφανές ότι καθυστέρηση υπήρχε. Μεταξύ μας, δεν πέφτω κι από τα σύννεφα.

Ολα αυτά φυσικά δεν αλλάζουν τους όρους μιας τραγωδίας. Τον θρήνο των οικογενειών που έχασαν τους δικούς τους.

Ο ανθρώπινος πόνος δεν μετριέται με διαδικασίες δημόσιου λογιστικού και γι’ αυτό είναι ίσως άκομψη η σπουδή διαφόρων συνδικαλιστών να δημιουργήσουν ακροατήριο για τα όποια θεμιτά αιτήματά τους.

Δεν είναι της στιγμής. Και δεν τους κολακεύει.

Θέλω λοιπόν να ελπίζω ότι η Πολιτεία θα οδηγηθεί ψύχραιμα (όσο γίνεται…) και τεκμηριωμένα (αν μπορεί…) να βγάλει τα συμπεράσματά της.

Και να προχωρήσει από εκεί και πέρα στις απαραίτητες προβλέψεις ώστε η σημερινή τραγωδία να αποτελέσει ένα οδυνηρό μάθημα για το μέλλον.