Πέρα από το αδιανόητο

«Κάθε μέρα ζούμε με τον νόμο των πιθανοτήτων…». Είναι μια αντίδραση που μπορείς να ακούσεις από πολλούς από τα μεσάνυχτα της περασμένης Τρίτης – και ίσως εξηγεί γιατί η νέα τραγωδία στα Τέμπη προκαλεί και μια εθνική κατάθλιψη. Δεν είναι ένα ναυάγιο, ένα αεροπορικό δυστύχημα, ένα τροχαίο έξω από τα συνηθισμένα ή μια φυσική καταστροφή που προκαλούν τον ανείπωτο πόνο. Ο σεισμός και η πυρκαγιά μπορεί να αφήσουν πίσω τους περισσότερα θύματα και να καταστρέψουν υποδομές σε μεγάλη κλίμακα, αλλά – διάολε – όταν μπαίνει κανείς σε ένα τρένο αισθάνεται ότι θα φτάσει στον προορισμό του ασφαλής. Μέχρι την ώρα που έφτασε η αμαξοστοιχία 62 του Intercity στα Τέμπη, για το μόνο που ανησυχούσε κανείς ήταν η καθυστέρηση. Η «κακιά ώρα» δεν υπήρχε στο μυαλό ούτε των επιβατών ούτε των οικογενειών τους και των φίλων τους που τους είχαν νωρίτερα αποχαιρετήσει ή τους περίμεναν στο τέλος της διαδρομής. Δεν είναι ότι είχαν πάρει κατά γράμμα τα διαφημιστικά μηνύματα της εταιρείας για το «ασφαλέστερο μέσο», αλλά επειδή ήταν διαμορφωμένη από την ίδια τη ζωή η πεποίθηση ότι στον σιδηρόδρομο δεν ζεις επικινδύνως…