Δεν είναι όλα χρήματα στη ζωή. Και τούτο πρέπει να το καταλάβουν πρώτοι εκείνοι που έχουν ή που διαχειρίζονται πολλά χρήματα. Η Euroleague είναι μια διοργάνωση που χρόνο με τον χρόνο εξελίσσει για τα καλά το προϊόν της. Γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστική, έχει ολοένα και περισσότερους σούπερ σταρ να παίζουν στις ομάδες της διοργάνωσης, καταφέρνει να φέρνει ολοένα και περισσότερα χρήματα μέσω των χορηγών. Την εμπιστεύονται, της ανοίγουν την κάνουλα και εκείνη γεμίζει με μεγάλα ποσά. Και καλά κάνει. Από τη στιγμή που παρουσιάζει στον κόσμο ένα καλό μπασκετικό προϊόν, ο κόσμος το βλέπει και γεμίζει τα γήπεδα, το τι κάνει στην… τσέπη της είναι δικό της θέμα. Αλλά μόνο το τι κάνει στην τσέπη της.

Το τι κάνει από θέμα συμπεριφοράς και κυρίως ανθρωπιάς δεν είναι δικό της θέμα. Η Ελλάδα αυτές τις μέρες ζει μια αληθινή τραγωδία. Βρίσκεται σε εθνικό πένθος. Οι νεκροί από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη ολοένα και αυξάνονται, η αγωνία μεγαλώνει, ο πόνος το ίδιο. Η θλίψη. Παντού. Η ΕΠΟ, ως όφειλε, δεν έκανε τα παιχνίδια του Κυπέλλου, στη χώρα δεν υπάρχει αθλητική δραστηριότητα, αλλά η Euroleague έβαλε χθες τον Παναθηναϊκό να αγωνιστεί με την Εφές. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ένα και μόνο ματς. Χωρίς να μας εξηγήσει τον λόγο. Ελλειψη ενσυναίσθησης λέγεται αυτό.

Οι δύο ομάδες αναγκάστηκαν να παίξουν με μαύρα περιβραχιόνια και μαύρες φανέλες. Να πενθήσουν για Ελλάδα και Τουρκία. Να πενθούν εν ώρα αγώνα, ενός αγώνα που τουλάχιστον για την Εφές ήταν πολύ σημαντικός βαθμολογικά. Αλλά τι σημασία έχουν αλήθεια οι βαθμολογίες, οι νίκες, οι αγώνες, όταν ζεις ανάμεσα σε πόνο, αίμα και θάνατο; Αυτό πρέπει να αντιληφθεί η Ευρωλίγκα και η κάθε Ευρωλίγκα. Η FIFA (βλ. τα θύματα του Κατάρ), η UEFA, ο καθένας. Δεν είναι όλα λεφτά. Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα η ζωή.