Από κάθε άποψη, για φίλους και εχθρούς, ο Παύλος Πολάκης ήταν μια σταθερά στον ΣΥΡΙΖΑ: σταθερά για τους δικούς του, που ήξεραν πως στις τάξεις του κόμματος υπάρχει ένα πολιτικό πρόσωπο που μπορεί να επιτεθεί κατά το δοκούν και να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» (ακόμα και απέναντι σε εσωκομματικούς αντιπάλους), ακόμα και με τον κίνδυνο να ξεπεράσει κατά πολύ το συνηθισμένο όριο. Ηταν μια σταθερά και για τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ακόμα κι όταν προσπαθούσε να συγκρατηθεί είχαν μάθει πώς να πατούν τα κουμπιά του – οι επιθέσεις Πολάκη έδιναν πάντα μια αφορμή για να εξαχθεί το συμπέρασμα πως ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε εξελίχθηκε ούτε ωρίμασε στα χρόνια της διακυβέρνησής του, αλλά αντιθέτως απευθύνεται ακόμα στο θυμικό του εκλογικού σώματος με τον ίδιο τρόπο που το έκανε τα πρώτα αντιμνημονιακά χρόνια και στο δημοψήφισμα του 2015.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή