Τρίτη, 22.50. Ο Αναστάσης μιλάει με τη μαμά του. Είναι από εκείνα τα τηλεφωνήματα που κάνεις μηχανικά, στα 20 σου νιώθεις άτρωτος και σε κουράζει λίγο που πρέπει να ενημερώνεις. «Εχει πολύ κόσμο στο τρένο, μαμά, κοιμήσου θα αργήσω». Εκείνη δεν κοιμάται. Οπως κάνουν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες πριν ακούσουν το κλειδί στην πόρτα, πριν λάβουν το SMS «έφτασα, όλα καλά». Λίγο αργότερα δύο αμαξοστοιχίες θα κινούνταν στην ίδια γραμμή. Επί 12 λεπτά. Στις 23.22 ο χρόνος σταματά. Ο Αναστάσης δεν απαντά πια στο κινητό. Στις ώρες και τις μέρες που ακολουθούν τα social media γεμίζουν με φωτογραφίες επιβατών. Απέλπιδες προσπάθειες των δικών τους ανθρώπων να πιαστούν από κάτι. Ζητούν πληροφορίες, ρωτούν αν κάποιος είδε ή άκουσε οτιδήποτε για εκείνους. Τα στάδια της θλίψης, πάντα πρώτα η άρνηση. Και εν συνεχεία, απόγνωση. Οταν συνειδητοποιείς ότι πρέπει πια να πάψεις να ελπίζεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή