Αστικά όνειρα σε ρυθμούς ραπ

Οι προσωπικές ιστορίες με αυτοσχέδιες ρίμες αποτέλεσαν τη βάση του είδους που αναδύθηκε πριν από πέντε δεκαετίες στην Αμερική, συνέτριψε τις παλιές φόρμες και επαναπροσδιόρισε τη μουσική. Μέσα από ένα παιχνίδι με τις λέξεις, σε ρυθμό επαναλαμβανόμενο, ξετύλιγαν τις εμπειρίες τους, σκληρές, βίαιες, ελπιδοφόρες ή ρομαντικές, κάνοντας τον εαυτό τους ήρωα μάρτυρα ή μάντη. Η ραπ ήταν κυρίως αντρική υπόθεση με στίχους αλλαζονικούς, σεξιστικούς, σε ένα είδος όπου οι γυναίκες παρουσιάζονταν, στην πιο ευγενική εκδοχή, ως τρόπαια. Οι απόψεις και οι αναλύσεις γύρω από αυτό το είδος μουσικής βρίθουν αλλά οι θεωρητικές προσεγγίσεις είναι ελάχιστες. Το βιβλίο του Κώστα Σαββόπουλου (εκδόσεις Red N’ Noir) υπό τον τίτλο «I Still Love H.E.R.» αποτελεί την έρευνά του για την ελληνική ραπ. Ο υπότιτλος «Τι μου έμαθε για τον σεξισμό και την αρρενωπότητα η ραπ» δίνει μια γεύση για το πώς προσέγγισε το θέμα που αποτέλεσε τη διπλωματική του για το μεταπτυχιακό στην Πολιτική Φιλοσοφία και Θεωρία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. «Θεωρώ πως η ραπ ήταν και παραμένει το πιο εύκολα προσβάσιμο και ανοιχτό είδος μουσικής προς το κοινό… Ανταλλάσσουν βιώματα, απόψεις, συμφωνούν, διαφωνούν και εν τέλει παράγουν μια τέχνη ζωντανή, δυναμική, που δεν σταματά να εξελίσσεται… Αυτό που έχουμε εδώ δεν είναι μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί μια κατάσταση που υπάρχει στη ραπ, συγκεκριμένα ο σεξισμός. Δεν θα γράψω πως δεν είναι έτσι. Υπάρχει αυτό, φυσικά. Ούτε θα καταδικάσω, βέβαια, γιατί δεν νομίζω πως είναι κάτι τόσο απλό, που θα λυθεί με μια ρητή καταδίκη ή με μια εναντίωση» αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο. Από την εργασία του δεν απουσιάζει ο προβληματισμός: «Τι έχουν να πουν οι γυναίκες για το χιπ χοπ». Απευθυνθήκαμε σε τρεις καλλιτέχνιδες της ραπ.