Επιτρέψτε μου να επιστρέψω σε εποχές για τη χώρα δύσκολες, όταν ένας από τους αγώνες που αφιέρωσε η γενιά μου ήταν η γλώσσα. Τι να θυμηθώ στο Πανεπιστήμιο και στη Φιλοσοφική Σχολή που εισήλθα το 1955. Είχα την ευτυχία να απολαμβάνω τον καθηγητή Φιλοσοφίας Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, ακραίο δημοτικιστή, και τον γλωσσολόγο Γεώργιο Κουρμούλη που βροντοφώναζε για τη γλώσσα και την καθαρεύουσα: «Πάλι με χρόνους θα ξαναγράψουμε και θα μιλήσουμε αρχαία ελληνικά». Και το παλαβό: αντιλαμβάνεσθε τη έκπληξή μας, όταν αυτός ο καθηγητής έγινε υπηρεσιακός υπουργός Παιδείας (1963 – 1964), λίγο πριν απ’ την εκλογική άνοδο του Γεωργίου Παπανδρέου. Περίεργες και τραυματικές εποχές, με έξαρση του φοιτητικού κινήματος που δρούσε τότε με αιτήματα ποιότητας του σπουδών. Τότε γνώρισα ως συμφοιτητή της δύο χρόνια νεότερης συζύγου μου, φοιτήτριας επίσης της Σχολής, τον Γιώργο Μπαμπινιώτη, έναν συμφοτητή της που, μαζί με τους επίσης συμφοιτητές της, Κωστή Σβολόπουλο και Βασίλη Λαμπρινουδάκη διαβάζανε και ανταλλάσσανε σημειώσεις στο σπίτι της μνηστής μου, απέναντι από το άλσος της Σχολής Ευελπίδων, αργότερα Δικαστηρίων. Και οι τέσσερις αυτοί φοιτητές εξελίχθηκαν με το σπαθί τους σε διακεκριμένους πανεπιστημιακούς δασκάλους στην Ιστορία, την Αρχαιολογία και τη Γλωσσολογία. Η γυναίκα μου διέπρεψε ως φιλόλογος εκπαιδευτικός στο Αρσάκειο και αργότερα στη Σχολή Μωραΐτη. Ηταν μια εποχή πολιτικά αλλοπρόσαλλη που κάπου στα υπόγειά της κυοφορούσε και τη δικτατορία που έσπασε το αβγό και βγήκε το 1967. Ο Σβολόπουλος διέπρεψε στην ανάλυση της ιστορικής και διπλωματικής πορείας του έθνους, ο Λαμπρινουδάκης μάς χάρισε ανασκαφικά ευρήματα στην Επίδαυρο και ο Μπαμπινιώτης έκανε τη γλωσσολογία απόλαυση, ακόμη και του μη ειδικού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή