Πώς αλλιώς παρά με τη γλωσσολαγνεία, που μάλιστα συχνά παίρνει και τη μορφή της «παλαιομεταφρασεολογίας», μπορεί να δικαιολογηθεί η εντρύφησή μου σε κείμενα όπως η μετάφραση του Κοτζιούλα στους Αθλίους του Ουγκό, για την οποία έγραφα πρόσφατα; Και κάτι ακόμα: είναι τόσο περίεργο οι επαγγελματικές ενασχολήσεις ενός ανθρώπου (μετάφραση) να συνυπάρχουν αρμονικά με τα βίτσια του (γλωσσολαγνεία); Υπάρχει, άραγε, μια διαχωριστική γραμμή που οδηγεί αναπόδραστα σε κάτι σαν «η δουλειά, δουλειά, και τα χούγια, χούγια»; Δεν θέλω να το παραδεχτώ, και πάντως το απεύχομαι. Με άλλα λόγια, μακάρι να μπορεί κάποιος να ικανοποιεί τις εμμονές του και ταυτόχρονα να ενισχύει την επαγγελματική του αρματωσιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή