Η κατάρα του Επιμηθέα

Τον Δεκέμβριο του 1966, ένα μοιραίο ανθρώπινο λάθος προκάλεσε μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες. Το πλοίο «Ηράκλειο», που ταξίδευε από τα Χανιά για τον Πειραιά, βυθίστηκε κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα, παίρνοντας μαζί του τουλάχιστον 277 ανθρώπους. Ηταν ένα λάθος του πλοιάρχου. Είχε δεχθεί να φορτώσει τελευταία στιγμή, βιαστικά, παρά τις αντιρρήσεις του λιμενάρχη και χωρίς να τηρηθούν οι κανόνες, ένα βαρύ όχημα, ένα φορτηγό – ψυγείο βάρους 25 τόνων, το οποίο λύθηκε εν πλω κι έσκασε στην πλαϊνή μπουκαπόρτα, προκαλώντας το ρήγμα που έφερε το ναυάγιο. Ηταν ένα λάθος. Αλλά του λάθους αυτού είχαν προηγηθεί πολλά άλλα. Η ακτοπλοΐα ήταν μια ατελώς ρυθμισμένη δραστηριότητα. Το πλοίο ήταν ένα παλιό δεξαμενόπλοιο που είχε μετασκευαστεί πρόχειρα σε οχηματαγωγό αμφιβόλου αξιοπλοΐας. Και είχε αποπλεύσει παρόλο που στη διαδρομή φυσούσαν άνεμοι 9 μποφόρ. Ενα βαρύ πένθος τύλιξε τότε τη χώρα και οργή μεγάλη φούντωσε, στην Κρήτη προπάντων. Και φυσικά, εκ των υστέρων, κάτι άλλαξε. Νέες ακτοπλοϊκές εταιρείες δημιουργήθηκαν, οι κανόνες έγιναν πιο αυστηροί, το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας απέκτησε θάλαμο επιχειρήσεων. Και καθιερώθηκε τότε για πρώτη φορά η υποχρέωση των λιμεναρχείων να επιβάλλουν απαγόρευση απόπλου, όταν οι καιρικές συνθήκες το απαιτούν, και να μην ταξιδεύουν τα πλοία μόνο με ευθύνη του καπετάνιου.