Τα τραγούδια των τρένων

Στο ελληνικό τραγούδι τα τρένα σφυρίζουν µόνο για αποχωρισµούς. Δεν υπάρχουν χαρούµενα τραγούδια για τρένα ή, τέλος πάντων, ο άνθρωπός µας δεν µπορεί να θυµηθεί κάποιο. Το τρένο θα φεύγει πάντα στις οκτώ, ταξίδι για την Κατερίνη και θα πάρει µαζί του τον φαντάρο που θα φυλάει σκοπιά, µες στην οµίχλη 5-8. Ενίοτε θα πηγαίνει και σε νησί, κατά το σουρεαλιστικό εύρηµα του Γκάτσου: «Πάει έφυγε το τρένο, έφυγες και εσύ. Σταλαγµατιά χρυσή, σε γαλανό νησί». (Υπάρχει το ενδεχόµενο να πήγε στην Εύβοια). Ο µόνος που περιµένει τρένο είναι ο Ακης Πάνου, δια του Στράτου Διονυσίου, «Στον Σταθµό του Μονάχου». Εκεί σουρουπώνει, η αµαξοστοιχία «Ακρόπολις» θα φτάσει, µακάρι να κατεβάσει έναν φίλο ή γνωστό. Μπορεί και να είναι ο Καζαντζίδης, ο οποίος επιβιβάστηκε στο «Τρένο για τη Γερµανία» του Βίρβου. «Μέσα στο τρένο που µε πάει στην ξενιτιά, κλαίω τη µοίρα µου χωρίς παρηγοριά». Το τρένο είναι πολυτραγουδισµένο, αλλά όχι όσο το καράβι. Η στιχουργική εύνοια προς τα πλωτά µέσα αποδίδεται στην καλή σχέση της Μούσας µε τη θάλασσα, αλλά και στα ναυάγια µε τα οποία περιγράφονται οι αποτυχίες στη ζωή, κυρίως στην αισθηµατική. Τα αεροπλάνα δεν έχουν αντίστοιχη θέση στον µελοποιηµένο στιχουργικό µας πλούτο. Εντάξει, ανέβηκε σε ένα ο Χατζής για να δει τον κόσµο από εκεί πάνω. Μέχρι εκεί. Δύσκολα γράφεις τραγούδι για την αίθουσα αναµονής και τις πύλες αναχωρήσεων του αεροδροµίου. Ούτε βέβαια για αεροπορικά δυστυχήµατα. Το ναυάγιο τραγουδιέται, όχι όµως και η συντριβή του αεροπλάνου, κάτι τέτοιο θα προκαλούσε φρίκη. Οµοίως η στιχουργική έµπνευση δεν έχει αγγίξει ποτέ την περιγραφή ενός σιδηροδροµικού δυστυχήµατος. «Σαν δυο τρένα που αντάµωσαν ένα βράδυ» τραγουδάει ο Διονυσίου, αλλά σπεύδει να συµπληρώσει ότι «χώρισαν ξανά µες στο σκοτάδι». Προφανώς επειδή, µέχρι σήµερα, στη συλλογική συνείδηση το τρένο θεωρείτο ασφαλές. Οχι πια.