Αν ήσουν εξωγήινος, αν είχες μόλις προσγειωθεί με τον ιπτάμενο δίσκο σου το επόμενο πρωί, ίσως και να μη μάθαινες τίποτα από όλα όσα είχαν συμβεί την προηγούμενη νύχτα. Η πόλη άλαλη συνέχιζε να εκπληρώνει την καθημερινή της ρουτίνα  σαν παντομίμα, σαν κάποιος να μας είχε βάλει όλους στο mute και κανένας από τους συνήθεις θορύβους της μέρας να μην ήταν ικανός να διεγείρει την ακοή μας. Οι σιωπηλοί «άλλοι» δίδασκαν κι εσένα πώς να φερθείς, να μη ζητήσεις και να μη δώσεις πληροφορίες, μέρα που ξημέρωσε. Πένθος τη λένε αυτή τη βουβαμάρα ή έστω μια φάση του πένθους. Κράτησε τόσο όσο κατάφερε να κρατηθεί ο πιο βίαιος λυρισμός προτού να ξαμολυθεί για να ευτελιστεί και να ευτελίσει τα πάντα. Μα ο Σεφέρης δεν έκλαιγε τη μοίρα του, είπα μέσα μου όταν ψιλοσυνήλθα και κατόρθωσα να θυμώσω με τη λιτανεία των μικρών «εγώ» που εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να δίνουν τα ρέστα τους στο Διαδίκτυο κι όπου αλλού υπάρχει καλή ορατότητα (visibility), εκεί που ο ένας μοιάζει γίγαντας αντί για κανένας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή