Για να ζεις, είναι αναγκαίο να ξεχνάς, πίστευε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, που επινόησε αυτόν τον ήρωα στο διήγημά του «Φούνες, ο Μνήμων». Αυτή τη φράση του μεγάλου Αργεντίνου θυμίζει ο Σκοτ Σμολ στο νέο του βιβλίο «Forgetting: The Benefits of Not Remembering» (Να ξεχνάς: τα οφέλη τού να μη θυμάσαι»), όπου παρουσιάζει τα ευρήματα των ερευνών του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια για τη νόσο Αλτσχάιμερ. Το να ξεχνάς, σημειώνει, είναι μια εξίσου ενεργή διαδικασία με το να θυμάσαι, έχει τη δική του μοριακή υπογραφή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και νοητικό δώρο. Η λήθη συνεργάζεται με τη μνήμη για την οργάνωση του χάους των ερεθισμάτων με τα οποία βομβαρδίζουμε τον εγκέφαλό μας κάθε μέρα. Συμβάλλει επίσης στην εξεύρεση λύσεων σε απροσδόκητες καταστάσεις. Ακόμη και οι αλγόριθμοι λειτουργούν καλύτερα όταν «μπολιάζονται» με λίγη λήθη. Τα δίκτυα που είναι προγραμματισμένα μόνο να θυμούνται μπορεί να αναγνωρίζουν τις μικρές λεπτομέρειες, δεν ανταποκρίνονται όμως καλά στον δυναμισμό του πραγματικού κόσμου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή