Πριν από μερικές μέρες, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη απέλυσε τον επί 21 χρόνια καθηγητή της σχολής Γιάννη Λιγνάδη. Ηταν η τελευταία πράξη ενός ψυχοδράματος που άρχισε ως απαίτηση σπουδαστών της σχολής όχι επειδή ήταν κακός δάσκαλος αλλά επειδή, στη διάρκεια της δίκης του, με δηλώσεις του υπερασπίστηκε τον πρωτόδικα καταδικασθέντα για βιασμούς αδελφό του, τον σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη!

Υποτίθεται ότι οι αυριανοί ηθοποιοί μιας σχολής με ιστορία γνωρίζουν μερικά βασικά πράγματα. Οτι πριν απ’ όλα επιδιώκουν να έχουν καθηγητές που θα τους βοηθήσουν να ανοίξουν τους ορίζοντές τους. Οτι οφείλουν να κατανοούν τους κανόνες του κοινωνικού συμβολαίου και τον ρόλο της δικαιοσύνης. Οτι οφείλουν να κατανοούν τον ρόλο των μαρτυριών στην απονομή της – και τις τοποθετήσεις του οποιουδήποτε επί της υπόθεσης, πόσω μάλλον κάποιου που έχει στενή σχέση με τον κατηγορούμενο. Οτι στις επιλογές της ζωής τους και στις αποφάσεις τους δεν υφίσταται οικογενειακή ευθύνη. Ολα αυτά βρίσκονται στον ηθικό πυρήνα των έργων μέσω των οποίων προσεγγίζουν τη δουλειά τους. Για ακραίες προσωπικότητες σε ακραίες συνθήκες μιλάνε τα περισσότερα έργα που τους απασχολούν – για τον Οιδίποδα που κοιμήθηκε με τη μάνα του, για τη Μήδεια που σκότωσε τα παιδιά της.  

Η επιθυμία απομάκρυνσης ενός καθηγητή για λόγους ξένους προς το διδακτικό έργο του είναι φανατισμός και λογοκριτική πρακτική. Ουσιαστικά, πράξη ανελευθερίας. Ωραίο μάθημα.