Πάμε σε δύο πρόσωπα που σας καθόρισαν. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Ηταν ο πνευματικός μου πατέρας. Με επηρέασε σε όσα μου είπε και για την τέχνη και για τη ζωή. Ενας λαϊκός θυμόσοφος άνθρωπος που με δύο κουβέντες έλυνε το πρόβλημα. Την τελευταία δεκαετία της ζωής του ήμασταν μαζί. Μου τηλεφώνησε μια μέρα, είχε ακούσει τον δίσκο μου «Παντελώς χειροποίητα» και του άρεσε το «Πίνω και βρίζω». Με ρώτησε λοιπόν «από τα δικά μου ποια λες;» και του απαντώ το «Ρίξε μια ζαριά καλή», το «Τρελοκόριτσο», 5 ή 6 δικά του. «Ωραία, αύριο να είσαι στο άγαλμα της Αθηνάς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας που θα περάσει το πούλμαν να μας πάει περιοδεία», μου λέει. «Μαζί σας και με τα πόδια και τζάμπα», του απαντώ. Σε ένα κέντρο στο Αγρίνιο μου δίνει εκατό χιλιάρικα. Του λέω «κύριε Γρηγόρη, είναι πολλά». Εγώ τότε εμφανιζόμουν στο Αίνιγμα στο Κουκάκι με τον Παντελή Θαλασσινό και τον Πέτρο Γαϊτάνο και έπαιρνα 15.000 δραχμές. «Αλλο να τραγουδάς με τον Μπιθικώτση» μού λέει. Μεγάλη σχολή. Μου είχε δώσει και τον ορισμό του σουξέ: «Να βάζεις τα χέρια σου σε ένα σακί φασόλια και να βγάζεις ένα ρεβίθι». Με προέτρεψε να πω χιουμοριστικά τραγούδια. Να σκάψω μέσα μου και να βρω αυτό το ρεπερτόριο.

Από τον Μπιθικώτση γνωρίζετε τον Σταμάτη Κόκοτα;

Με έστειλε για να μάθω να τραγουδάω. Με τον Σταμάτη περάσαμε μαζί 25 χρόνια, ιππόδρομο, βόλτες, συναυλίες. Μου λείπει αφόρητα. Τις προάλλες συνειδητοποίησα πως όταν τον γνώρισα το 1997 – μου φαινόταν τότε μεγάλος άνθρωπος – ήταν περίπου στην ηλικία μου σήμερα. Ηταν για μένα ο έλληνας Φρανκ Σινάτρα. Περπατάγαμε παρέα στο κέντρο και του μίλαγαν όλοι. Λαϊκός άνθρωπος, αγαπητός, ήθελε να ζυμώνεται με τα μαστόρια, τα συνεργεία, να πίνει τον καφέ του στο Μοναστηράκι. Και ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης είχαν ταλέντο αλλά ήταν και τεράστιες περσόνες. Ο Σταμάτης δεν ήταν απλά καλλίφωνος, ήταν και ιδιαιτερόφωνος. Γλυκά παράξενος άνθρωπος, ακόμη και το περπάτημά του ήταν μοναδικό.

Μεγαλούδης, Λογό, Θέμης Ανδρεάδης, Πανούσης, Χάρρυ Κλυνν, Λουκιανός, Μποστ, Σακελλάριος. Παραθέτω πρόσωπα που νομίζω πως κρατάτε κάτι από ένα νήμα απ’ τον καθένα. Σάτιρα, στίχο, σχόλιο.

Ολοι αυτοί ήταν φωτεινοί φάροι για μένα. Ο καθένας και η εποχή του. Είχαν γενική παιδεία, ήξεραν καλά τη γλώσσα και ήταν ζυμωμένοι με τον κόσμο. Ζηλεύω π.χ. κάθε λέξη του Λογό. Ο Γκάτσος του σατιρικού. Στην κηδεία του Τζιμάκου, ήμουν με τον μεγάλο μουσικό που χάσαμε πρόσφατα, τον Ακη Δαούτη, και καίγαμε με μαύρο δάκρυ. Ο Τζίμης ήταν ο τροβαδούρος της γενιάς μας. Ο Χάρρυ Κλυνν, τεράστιος ηθοποιός και πρωτοπόρος στο σταντ απ.