Το τραύμα

Η οικονομική κρίση και τα διχαστικά χαρακτηριστικά με τα οποία σημάδεψε το σώμα της κοινωνίας. Το Μάτι και η Μάνδρα. Η πανδημία. Και τώρα τα Τέμπη. Αν υποθέσουμε ότι η κοινωνία διαθέτει τον δικό της ψυχισμό, τότε εδώ και χρόνια βρισκόμαστε συνέχεια αντιμέτωποι με ένα μετατραυματικό στρες. Στους ανθρώπους το μετατραυματικό στρες οδηγεί σε πλέγμα διαταραχών. Από άγχος και κατάθλιψη που ενδέχεται, αν δεν αντιμετωπιστούν, να εξελιχθούν ως και σε ψυχώσεις. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο και για τις κοινωνίες. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα ήταν ένα εντελώς λανθασμένο συμπέρασμα. Το συλλογικό μας θυμικό έχει υποστεί τόσα τραύματα και τόσες ματαιώσεις την τελευταία δεκαετία που λες ότι, δεν μπορεί, κάπου, κάπως, θα εκδηλωθεί αυτή η συσσωρευμένη ένταση. Ενδεχομένως να συμβαίνει και τώρα. Να το βλέπουμε, δηλαδή, στις αντιδράσεις στα social και σε συμπεριφορές που, ενώ είναι ακραίες, δείχνουν οι αρμόζουσες για τις περιστάσεις.