Ακούγοντας τον Νίκο Φίλη, χθες, στη Βουλή, δεν μπορούσα να πιστέψω στ’ αφτιά μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όσα έλεγε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός είναι συγκροτημένος πολιτικός λόγος και όχι ένα παραλήρημα μιας οργής, που ωστόσο δεν δικαιολογείται, επειδή ούτε ο Φίλης ούτε ο πολιτικός του χώρος είναι ανεύθυνος στην απαξίωση (και) του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα. Αυτό όμως που με έκανε να μειδιάσω ήταν όταν άρχισε να ωρύεται κατά του υπουργείου Παιδείας επειδή λέει θα γραφτούν οι απουσίες όσων μαθητών συμμετείχαν στη διαδήλωση. Ο Φίλης σε ρόλο αριστερού απουσιολόγου, που δεν γράφει τις απουσίες – πόσο ταιριαστός ρόλος με εκείνον του κομματικού παιδονόμου, τον οποίο έχει υπηρετήσει με πάθος όταν ήταν στις δόξες του στα αμφιθέατρα.

Απορώ που ο άνθρωπος αυτός ήταν, κατά έναν τρόπο, είδωλο των πολιτικοποιημένων νέων εκείνα τα χρόνια. Καταλαβαίνω βέβαια γιατί συνέβαινε αυτό. Επειδή ο πολύς κόσμος δεν τον ήξερε, αποθέωνε ένα πρόσωπο κυρίαρχα μυθοποιημένο μέσα στον μύθο της δήθεν χειραφετητικής πολιτικοποίησης – που κατά κόρον ετοίμαζε οπαδούς ολοκληρωτισμών ή επενδυτές στην κοινωνική κινητικότητα μέσω των κομματικών μηχανισμών. Οσο τον μαθαίνουμε, σήμερα, τόσο πιο πολύ απομυθοποιείται.