Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση

Υπάρχουν κάποιες, έστω λίγες, στιγμές στη ζωή, που το συλλογικό υπερβαίνει οτιδήποτε προσωπικό. Εθνικές τραγωδίες που προκαλούν συσπείρωση και ενότητα, προκειμένου να γίνει υποφερτό εκείνο το συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Οι ώρες εκείνες που η αντίληψη της λέξης «συμπολίτης» αποκτά την ουσιαστική της διάσταση. Ενωμένοι απέναντι σε όσα δεν χωράνε στο μυαλό. Τραγικές υποθέσεις, που προκαλούν ασύλληπτο σοκ και ανείπωτη θλίψη, καθιστώντας επιτακτική ανάγκη την απόδοση ευθυνών. Να ψάξουμε τις αιτίες, να βρούμε τους υπεύθυνους, τους ενόχους, να διορθώσουμε λάθη και παραλείψεις, ώστε να μην ξαναζήσουμε παρόμοια τραγωδία. Αυτό το θέλουν οι περισσότεροι. Γιατί για κάποιους, τα πάντα, ακόμα και οι εθνικές τραγωδίες, αντιμετωπίζονται ως business as usual. Εκείνοι, που θεωρούν, την ώρα που γονείς δίνουν γενετικό υλικό για να ταυτοποιηθούν τα νεκρά παιδιά τους, ότι είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεχυθούν και να σπάσουν βιτρίνες, να λεηλατήσουν στάσεις λεωφορείων, να βάλουν φωτιές, να πετάξουν μπογιές, να πυρπολήσουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία και να παίξουν πόλεμο με την αστυνομία. Το εθνικό πένθος δεν αποτελεί για εκείνους, παρά μία καλή αφορμή για να προκαλέσουν νέους διχασμούς, βανδαλισμούς και ένταση, βάζοντας την κομματική ταυτότητα πάνω από την εθνική και τοποθετώντας ιδεολογικό πρόσημο στην τραγωδία. Με αυτοαναφορικές αναρτήσεις, βίντεο στο Instagram ή τοποθετήσεις έμπλεες μίσους στο Τwitter σε έναν ρητορικό κατήφορο εργαλειοποιούν ακόμα και τον θρήνο, συγκρίνοντας τραγωδίες και επιχειρώντας συμψηφισμούς.  Προτάσσοντας τη δική τους ατζέντα, τρολ σε διατεταγμένη υπηρεσία, με λόγια που μαρτυρούν υφέρπουσα χαρά επιδίδονται σε έναν επιθετικό ρεβανσισμό, νομίζοντας πως έτσι παράγουν πολιτικό προϊόν. Μία εμμονική προσπάθεια αποκόμισης κομματικού κέρδους, την ώρα που συγγενείς κρατούν ακόμα στα χέρια φωτογραφίες των ανθρώπων τους αναζητώντας απεγνωσμένα μια πληροφορία που θα ανοίξει μια χαραμάδα αισιοδοξίας ότι ο άνθρωπός τους ζει, την ώρα που μαμάδες και μπαμπάδες κοιτούν τα αναπάντητα μηνύματα στα κινητά τους και τη στιγμή εκείνη που συγγενείς σπαράζουν και ψάχνουν προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων τους στο σημείο μηδέν της τραγωδίας. Εχοντας μια στρεβλή εντύπωση πως όσο κλιμακώνεται η πολιτική οξύτητα και όσο αποσταθεροποιείται ο κοινωνικός ιστός, τόσο μεγαλύτερο το πολιτικό κέρδος.