Η Κυριακή 12 Φεβρουαρίου ήταν ηλιόλουστη. Στην Αθήνα, στο Ζάππειο και στον Εθνικό Κήπο, αντιλαλούσαν οι φωνές των παιδιών που οι ανακουφισμένοι γονείς τους μπορούσαν επιτέλους να βγάλουν περίπατο μετά από τρεις μέρες κακοκαιρία. Αλλά και στην Αντιόχεια, έξι μέρες μετά τον σεισμό, ακούγονταν φωνές: οι αχνές των θαμμένων που ακόμα ανέπνεαν μέσα στο σκοτάδι και οι βραχνές των απ’ έξω που ακόμα τους μιλούσαν. «Τι μυρίζει έτσι ωραία; Η Ζουμπεϊντέ μυρίζει ωραία. Γεια σου ομορφούλα, θα σε βγάλουμε έξω. Μαγειρεύεις ωραία Κούντι; Θα φάμε μαζί πρωινό; Ηρθα να σε βγάλω».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή