Ηταν στη δεκαετία του 1980, κάπου στο πρώτο της μισό, όταν άρχιζε να γιορτάζεται επίσημα και μαζικά στη χώρα μας η Ημέρα της Γυναίκας. Θυμάμαι τον τότε σύντροφό μου να μου φέρνει τριαντάφυλλα, αλλά θυμάμαι και την αμηχανία μου. Στην αρχή της δεκαετίας των είκοσι χρόνων μου κι εγώ, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γιορτάζαμε. Μάλλον κάτι σαν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (στα σπάργανα των κοινωνικών ηθών μας ακόμη κι αυτή τότε) μου φαινόταν. Ηταν, ή φαινόταν, η εποχή της μεγάλης εξόδου από προκαταλήψεις του παρελθόντος – τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα μεγάλα αστικά κέντρα – κι αυτή η κατηγοριοποίηση λόγω φύλου μού προκαλούσε ένα είδος αδιευκρίνιστης δυσφορίας. Εξάλλου, ακόμη τότε, ήταν πιο έκδηλη η γραφικότητα της συγκεκριμένης ημέρας. Πολύ λιγότερα, σε σχέση με σήμερα, τα μηνύματα περί δικαιωμάτων και πλήρους ισότητας. Αυτό που επικρατούσε ήταν το, ας το πούμε, celebration. Που γιορταζόταν με γυναικοπαρέες μεσόκοπων κυριών να τα σπάνε σε νυχτερινά κέντρα με ανδρικό στριπτίζ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή