Οχι, δεν έφταιξε ο Τρικούπης!

Η δεύτερη φορά που ο Πρωθυπουργός απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό για την τραγωδία των Τεμπών ήταν ασφαλώς πολύ πιο προσεκτική από την πρώτη έναντι του κοινού αισθήματος και της κοινής λογικής, στην οποία είχε σπεύσει να βγάλει ο ίδιος το πόρισμα μιας έρευνας που ακόμα, τότε, δεν είχε καν ξεκινήσει. Ομως η δεύτερη όπως και η πρώτη είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τα κείμενα που εκφώνησε ήταν ξεκάθαρα, προφανή προϊόντα πολιτικών και επικοινωνιακών υπολογισμών. Ηταν γεμάτα από υπολογισμούς: ποιους θα εμπλέξει και ποιους όχι και πόσο, σε ποια κατεύθυνση θα δείξει και με ποια ένταση, τι θα επιχειρήσει να προκαταλάβει και τι να ρίξει στη σκιά. Δεν υπήρξε τίποτα αυθόρμητο σε αυτές τις δύο στιγμές που απευθύνθηκε στους πολίτες μετά την τραγωδία. Ηταν όλο, από την αρχή ως το τέλος, πολιτική. Τόσο πολύ, που κάνει εντύπωση ότι δεν το κατάλαβε ούτε το επιτελείο του ούτε ο ίδιος ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί – έπρεπε, αν μη τι άλλο, να μείνει και κάτι ασχεδίαστο, κάτι λιγότερο επεξεργασμένο, να δείχνει έστω ότι υπάρχει και κάτι πέρα από την πολιτική και τους υπολογισμούς της, να σπάει αυτή την εικόνα, την εντελώς απαράδεκτη σήμερα.