Toxic

Σκέφτηκα να ζητήσω δέκα μέρες άδεια. Αλλά επειδή ξέρω ότι η απάντηση θα έρθει με χάχανο, λέω να μην κάνω την κίνηση. Ομως, αλήθεια, αισθάνομαι τόσο κουρασμένος, εμποτισμένος μέχρι το μεδούλι με τοξικά υλικά, ώστε το μεροκάματο γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Δεν είναι μόνο το σοκ από το δυστύχημα. Αυτό, άλλωστε, το μοιραζόμαστε όλοι. Είναι που, λόγω δουλειάς, πρέπει να στέκομαι στη μέση ενός ραδιενεργού τοπίου. Τους παρακολουθώ, με τον πρωινό καφέ, στα πάνελ να φωνασκούν. Παρεμβαίνει ο Κανάκης που πετάει περιττώματα στα μούτρα των δημοσιογράφων και δεν ξέρω αν πρέπει να σκύψω για να τα αποφύγω. Ο Μουτσινάς κουνάει το δάχτυλο και ο Λιάγκας είναι έξαλλος με τους τραγουδιστές. Ο Αδωνις, που είναι έτοιμος για όλα, βρίσκεται πλέον σε κάθε κανάλι, αισθάνομαι ότι δεν είναι ένας άνθρωπος, αλλά πολλοί. Ο Φίλης που, αν και τον ξέρω κοντά τριάντα χρόνια, με κάνει και τον φοβάμαι κάπως. Και ξέρετε ποιο είναι το στοιχείο που με τρελαίνει περισσότερο; Οτι όλοι αυτοί έχουν σε κάποιο σημείο δίκιο. Μπορεί, ας πούμε, να μη μου αρέσει ο τρόπος του Κανάκη, να ενοχλεί την αισθητική μου, αλλά δεν μπορώ να του καταλογίσω πλήρες άδικο σε όσα λέει. Δεν ξέρω αν ο Μουτσινάς παίζει ρόλο ή ο Λιάγκας παριστάνει τον θυμωμένο για να κερδίσει τηλεθέαση, αλλά αν στεκόμουν απέναντί τους για να κάνω τον δικηγόρο του Διαβόλου, θα τα έβρισκα δύσκολα. Το ίδιο ισχύει και με τους πολιτικούς που στρέφουν τη συζήτηση στο αν έγινε ρουσφέτι για τον σταθμάρχη, προκειμένου να μην πουν αρκετά για τις συμβάσεις και τα έργα για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Ο καθένας τους οχυρώνεται πίσω από ένα σημείο στο οποίο αισθάνεται ότι είναι δυνατός. Στο μεταξύ οι νέοι διαδηλώνουν, βγαίνουν στους δρόμους, εμφανίζονται μπαχαλάκηδες, η Αστυνομία καταφεύγει σε αδικαιολόγητη βία και εγώ, περπατώντας στην Κηφισίας, βλέπω τα αυτοκίνητα και προσπαθώ να μαντέψω τι σκέφτονται οι επιβάτες τους. Τι συζητά ο οδηγός ταξί με τον πελάτη. Και δεν μπορώ.