Ποια και πόση ασφάλεια για τους πολίτες;

Η ισχυρότερη απειλή για την ασφάλεια της Ελλάδας υποτίθεται ότι προέρχεται απέξω, από τη γειτονική μας χώρα και την αναθεωρητική της πολιτική. Η άμβλυνση της τοξικής ρητορικής ως αποτέλεσμα των πρόσφατων καταστροφικών σεισμών εκτιμάται ότι δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων (τουλάχιστον άμεσα, αν και μπορεί να ανοίξει τη διαδικασία για αλλαγή). Και η έννοια της ασφάλειας συνεπάγεται πρώτα απ’ όλα την προστασία της ανθρώπινης ζωής, την ασφάλεια δηλαδή της ζωής των ελλήνων πολιτών. Ωστόσο, αν ανατρέξουμε στην εμπειρία της τελευταίας εικοσαετίας τουλάχιστον, θα διαπιστώσουμε ότι η ασφάλεια των πολιτών απειλήθηκε και τελικά καταλύθηκε (δηλαδή χάσαμε ανθρώπινες ζωές) όχι λόγω γεγονότων «απέξω» αλλά «από μέσα». Από φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές και άλλα δυστυχήματα, είτε πρόκειται για τις πυρκαγιές (Μάτι, Ηλεία) είτε τις πλημμύρες (Μάνδρα) είτε για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ή ακόμη από ανεπαρκή παροχή υπηρεσιών σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. πανδημία COVID-19 κ.ά.) αλλά και εν ευρεία εννοία κοινωνικές παθολογίες, όπως διευρυνόμενες ανισότητες, φτώχεια και άλλα τοξικά φαινόμενα. Και καταλύθηκε η ασφάλεια με την αφαίρεση της ζωής δεκάδων πολιτών, ενώ σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις ένα καλά οργανωμένο κράτος, αποτελεσματικός διοικητικός μηχανισμός, υπηρεσίες κ.λπ. θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει τουλάχιστον την απώλεια ανθρώπινων ζωών.