Κρίση εμπιστοσύνης και απόρριψης

1. Είναι εξουθενωτικό να βρισκόμαστε, κάθε τόσο, μπροστά σε συντρίμμια και αποκαΐδια από καταστροφές και απώλειες ανθρώπων και κοινών αγαθών, που ρημάζουν την καθημερινότητα και τον ψυχισμό της ζωής μας. Από την επαναλαμβανόμενη, σε διαφορετικές εποχές και για διάφορες γενιές, δραματική δοκιμασία έχει διαμορφωθεί στρεβλή αίσθηση αυτογνωσίας και αυτοεκτίμησης, τραυματική διάθεση για όσα έρχονται από δω και πέρα. Το μέλλον, βέβαια, δεν προκύπτει αυτόματα ούτε από μόνο του. Και η ιστορία δεν προχωράει με παρακάλια, ούτε με ξόρκια. Γι’ αυτό και είναι απολύτως αρνητική η αποστροφή ότι «δεν γίνεται τίποτε – αυτή είναι η Ελλάδα». Μοιρολατρία και παραίτηση μιας αρνητικά διαποτισμένης συλλογικής ψυχολογίας που αποπροσανατολίζει. Είναι, βεβαίως, ανευθυνότητα να την επαναλαμβάνουν οι εκάστοτε ιθύνοντες και υπεύθυνοι. Γιατί αυτοί έχουν καθήκον να σταθούν απέναντι στα γεγονότα και να δράσουν, αντί να παριστάνουν τους ανευθυνοϋπεύθυνους, που τα φορτώνουν όλα στην απρόβλεπτη συγκυρία. Αυτή η κατάσταση έχει γίνει πια αφόρητη, μέσα στην ταυτόσημη λειτουργία διαφορετικών κομμάτων, σε εναλλασσόμενες περιόδους, κατά την άσκηση κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας. Η ομοιοτυπία της κυβερνητικής, εκλογικής και επικοινωνιακής συμπεριφοράς των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας βρίσκεται στον πυρήνα της ευρύτερης πολιτικής κρίσης. Οχι, λοιπόν, δεν είναι αυτή η Ελλάδα, παρά μονάχα για όσους χρησιμοποιούν την προσωπική τους στάση, ως άλλοθι προσαρμογής στα στραβά κι ανάποδα. Και βέβαια μπορούν να γίνουν αρκετά, με διαφορετικό τρόπο, αξιόπιστο, αποτελεσματικό και προβλεπτικό. Οι κατεστημένες ηγεσίες της χώρας και οι μηχανισμοί εξουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, στα χέρια κομματικών κυβερνητισμών και του γραφειοκρατικού παραγοντικού κράτους, έφτιαξαν τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, που υστερεί, καθυστερεί, σκιαμαχεί και πολώνεται, άλλοτε ανέμελη και άλλοτε ματωμένη.