Ο άγνωστος ποιητής Μήτσος Παπανικολάου

Ο τίτλος του βιβλίου προϊδεάζει τον αναγνώστη: «Μήτσος Παπανικολάου, ποιητικά έργα και αθησαύριστα πεζά – Απαντα τα ευρεθέντα». Η έκδοση από το «Ογδοο» προέκυψε επειτα από πολύχρονη έρευνα του φιλολόγου και μελετητή του ποιητή, Μιχάλη Χ. Ρέμπα. Ο ίδιος υπογράφει τις εκτενείς σημειώσεις και τη φιλολογική ανάλυση του έργου του. Ετσι νέα, άγνωστα, έως τώρα, ποιήματά του, που απουσίαζαν από τις προηγούμενες εκδόσεις, εξαιρετικές μεταφράσεις ξένων ομοτέχνων του, αλλά, και για πρώτη φορά, έντεκα αθησαύριστα πεζά έργα, τα οποία ελάχιστοι έως τώρα γνώριζαν ότι υπάρχουν, συγκροτούν το σώμα του βιβλίου του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ακτινογραφία του ιστορικού συγκείμενου, εν είδει πίνακα, που περιέχει η έκδοση: από το 1900 έως το 1943 – όσο έζησε και δημιούργησε δηλαδή ο ποιητής. Από την Υδρα όπου γεννήθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή που είδε το φως στο Δρομοκαΐτειο όπου νοσηλευόταν, μεσολάβησε ακραίος, σκοτεινός, θορυβώδης βίος. Εβρισκε όμως πάντα χώρο να τρυπώσει η δημιουργία του, η οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να αναγνωριστεί εν ζωή. Ελάχιστες ήταν οι προσπάθειες εξερεύνησης και δημοσίευσης του έργου του. Σε αυτές εντάσσεται και η μελοποίηση τεσσάρων ποιημάτων του το 1990, από το δημοφιλές τότε συγκρότημα Domenica: «Καραβάκι», «Χειμώνας», «Ωρες» «Μέσα στη βουή του δρόμου». Το τελευταίο, το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία, το δημοσίευσε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Νέα Εστία» το 1927, μαζί με άλλα επτά ποιήματά του και το πρώτο του διήγημα «Φθινοπωρινή βάρδια». Αλλά ποιος έφηβος γνώριζε τότε, όταν τραγουδούσε το «ονειρο γλυκό και ξένο/ και παντοτινά χαμένο», ότι έφερνε στα χείλη του ένα κομμάτι από τον παλυτάραχο βίο του Μήτσου Παπανικολάου;