Λέγεται ότι είναι προτιμότερο να ενθαρρύνεται η χαλαρή δανειοδότηση, παρά να προστατεύεται ο δανειολήπτης που βρίσκεται σε δυσχέρεια αποπληρωμής. Προσεκτική μελέτη δείχνει ότι αυτή η προσέγγιση είναι μυωπική. Καταρχάς, όσο πιο χαλαρά είναι τα κριτήρια χορήγησης, τόσο πιο πιθανό είναι το δάνειο να κοκκινίσει. Και να τεθούν σε κίνηση πρακτικές κατάχρησης θέσης σε υπόβαθρο σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ τραπεζικών στελεχών και καταθετών. Πρόβλημα το οποίο επιτείνεται όταν τα δάνεια θάβονται σε πολλαπλές τιτλοποιήσεις εκτός του τραπεζικού τομέα. Ενώ πολύ συχνά ανθούν αρπακτικές πρακτικές (predatory lending) και διακριτική μεταχείριση. Οπως καταδεικνύει η αμερικανική εμπειρία, τέτοιες πρακτικές κατεξοχήν παρατηρούνται σε βάρος φυλετικών μειονοτήτων και ατόμων χαμηλότερου μορφωτικού επιπέδου. Πρώτη επομένως αρχή πρέπει να είναι: δάνεια τα οποία πιθανολογείται ότι δεν θα αποπληρωθούν, δεν πρέπει να χορηγούνται. Οταν μάλιστα πρόκειται για καταναλωτικά δάνεια, πρέπει να πιθανολογείται ότι θα αποπληρωθούν. Και πάντως δεν πρέπει με δημόσιο χρήμα να ενθαρρύνεται δανειοδότηση που δεν θα ήταν συνετή. Διότι στρεβλώνει τα κίνητρα της τράπεζας, παραπλανά τον δανειολήπτη, κινεί χρήμα δίχως προοπτική.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή