Η διευρυνόμενη απέχθεια στην πολιτική

Η τραγωδία θερμαίνει μια απολύτως δίκαιη οργή και αγανάκτηση. Παράλληλα αναπτύσσεται και ένας αδυσώπητος αντικοινοβουλευτισμός. Μηδενισμός εν τέλει. Είχε αναδυθεί τα πρώτα χρόνια του μνημονίου, οδήγησε σε πλήρη αποδόμηση, ανασύνθεση, ανακατασκευή του πολιτικού τοπίου, υποχώρησε ένα διάστημα, εκτοξεύεται πάλι. Μια χοάνη διαδικτυακών μαχών ή ευρύτατης σιωπής δείχνει τα δύο συμπληρωματικά πρόσωπα της πολιτικής αποδόμησης. Φυσικά αντιστοιχούν στις πολιτικές μικρότητες και τις χοντράδες που εκστομίζονται. Τότε, τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, με μια πολιτικά ιδιοτελή ή αφελή προσέγγιση για το φαινόμενο του αντικοινοβουλευτισμού, ενοχοποιούνταν κάποιος κακός (συνήθως ο ΣΥΡΙΖΑ από τους αντιπάλους του). Φυσικά τα πάθη δεν μπορεί να τα διεγείρει κάποιο κόμμα. Δεν έχει τη δύναμη, ούτε την κοινωνική εγγραφή. Μπορεί να ευνοείται από το κύμα, δεν μπορεί να το δημιουργήσει (θυμηθείτε τους ξεφούσκωτους «παραιτηθείτε»). Η οργή εν μέρει προϋπάρχει, προδημιουργείται με μια μακρά σιωπηλή διαδικασία, μορφοποιείται όμως και εκδηλώνεται από έναν μεγάλο συναισθηματικό κλυδωνισμό όπως αυτόν που προκαλεί το δυστύχημα.