«Το πιο πολύτιμο εργαλείο μας είναι το σώμα»

Δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό και δείχνω από το κινητό μου στον Γουίλεμ Νταφόε μια παλιά φωτογραφία του, επειδή σε αυτήν εικονίζεται και ο γιος του. Προς στιγμήν ο 67χρονος αμερικανός ηθοποιός γουρλώνει τα μάτια και χαμογελά με την ανάμνηση της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Η σκόνη του χρόνου», στα γυρίσματα της οποίας τραβήχτηκε η φωτογραφία. Σε μια αποθήκη του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού. Του λέω ότι για διάφορους λόγους δεν είχα καταφέρει να επισκεφτώ τα πραγματικά σκληρά γυρίσματα της ίδιας ταινίας στο Καζακστάν – εκείνα στο Ελληνικό θα πρέπει να έμοιαζαν με διακοπές μπροστά τους. «Πράγματι, πολύ δύσκολα γυρίσματα…» θυμάται. «Πάνε πόσο – 20 χρόνια τώρα;». Του λέω λιγότερο (η ταινία είναι του 2008). Στην αρχή διαφωνεί, μετά συμφωνεί γιατί θυμάται. «Ξέρεις, ο γιος μου είναι πλέον 42 χρόνων» μου λέει και καθόμαστε στις δύο τοποθετημένες αντικριστά καρέκλες της αίθουσας Αρης Γαρουφαλής του Ωδείου Αθηνών. «Περνά ο χρόνος και δεν το καταλαβαίνουμε».