Εγραφα προ διετίας για το πρώτο μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Στράουτ με πρωταγωνίστρια την Ολιβ Κίτριτζ ότι μόνο «γυναικείο» δεν ήταν. Πριν το διαβάσω ήμουν διστακτικός, κρίνοντας από δημοσιευμένες περιλήψεις και τα σχετικά. Φοβόμουν μην πέσω σε καμιά συγγραφέα τύπου Ελενα Φεράντε με τις απέραντες λυρικές επαναλήψεις για τα ίδια και τα ίδια μπανάλ θέματα: αχ τα νιάτα, αχ η εφηβεία, αχ η αντρική καταπίεση, αχ οι αγώνες των γυναικών, αχ ο τόπος που ζήσαμε ή [επιπροσθέτως στην ελληνική περίπτωση] αχ οι νεανικοί μας αγώνες και αχ τι ωραία που περνούσαμε τότε. Ωστόσο το βιβλίο  με κέρδισε με την ειλικρίνεια, την αναπαραστατική δύναμη και τη διαυγή ενδοσκόπηση στην οποία μας εισήγαγε. Χάρηκα ιδιαίτερα όταν έμαθα ότι είχε πάρει το βραβείο Πούλιτζερ του 2008.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή