Δύο όψεις ενός νομίσματος

Τα μαζικά και ειρηνικά, από την πλειοψηφία, συλλαλητήρια της Τετάρτης αποτυπώνουν ένα διαφορετικό κλίμα από κάποιες άλλες αντιδράσεις των προηγούμενων ημερών. Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν την απογοήτευσή τους από ένα αυτοαναφορικό κομματικό σύστημα που ενδιαφέρεται για την πάση θυσία αναπαραγωγή του. Αυτό το κίνημα προς το παρόν διαφέρει απ’ αυτό των «αγανακτισμένων». Οι «αγανακτισμένοι» είχαν εναλλακτική πολιτική επιλογή. Τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος της αμφισβήτησης του κομματικού συστήματος. Αυτό μπορεί να είναι μια θετική εξέλιξη, γιατί θα θέσει σε όλους επί τάπητος την υποχρέωση επιτέλους να κάνουν πολιτική και όχι μικροπολιτική. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος, αν τα τρία πρώτα δημοσκοπικά κόμματα δεν πάρουν το μήνυμα, να ανοίξουν οι κερκόπορτες για την είσοδο της αντιπολιτικής. Και αυτό δεν θα είναι κάτι το ξαφνικό. Το προηγούμενο διάστημα ακόμα και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, για λίγα παραπάνω likes, παρουσίαζαν την πολιτική μόνο ως σύστημα διαφθοράς, όλα τα ΜΜΕ ως κρατικοδίαιτα παραφερνάλια και δεν άκουγαν τα συνθήματα, όπως «π…ανας γιοι, πολιτικοί». Πολύ φοβάμαι πως η θλίψη για τα θύματα του φοβερού δυστυχήματος και η δίκαιη οργή των μαζικών συλλαλητηρίων μπορεί να έχουν και άλλη όψη, αυτή των τεράτων της αντιπολιτικής. Στις ράγες και στο αντίθετο ρεύμα ανάμεσα στο «τι άλλο εκτός από τον σταθμάρχη φταίει» και στο «δεν φταίει ο σταθμάρχης, μόνο οι πολιτικοί είναι οι ένοχοι» παρεισφρέουν Κασιδιάρηδες. Η καλοδεχούμενη, έστω και με καθυστέρηση, αυτοκριτική του Πρωθυπουργού φοβάμαι πως σε συνδυασμό με τις ανόητες αντιδράσεις της αξιωματικής και λοιπής αντιπολίτευσης, του τύπου «να μας πει ποιος του τα έγραψε», δεν συμβάλλουν στην ήττα της αντιπολιτικής. Η μόνη απάντηση θα ήταν ένας λόγος υπέρ της πολιτικής. Αλλά υπέρ ποιας πολιτικής; Υπέρ μιας πολιτικής που θα θέτει επιτακτικά το ζήτημα της δημιουργίας ενός κράτους πρόνοιας και παροχής κοινωνικών υπηρεσιών και μιας πολιτικής που θα συγκρουστεί με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Το πρώτο το είχαμε μόνο στην πρώτη περίοδο, το δεύτερο ποτέ. Μόνο στην περίοδο Κώστα Σημίτη είχαμε μια κυβέρνηση που ενδιαφέρθηκε να πείσει για την αξία των δημόσιων υπηρεσιών (βοήθεια στο σπίτι, ενισχυτική διδασκαλία, ολοήμερο κ.λπ.). Τα δημόσια αγαθά, όταν λειτουργούν σωστά, δεν φαίνονται. Ετσι δεν φέρνουν ψήφους, όπως τα επιδόματα.