Ιδιωτικό και δημόσιο πένθος

Ισως είναι από τις πιο δυνατές και δύσκολες στη διαχείρισή τους εμπειρίες. Το να βρεθείς στην κηδεία ενός πολύ νεαρού ατόμου. Μου συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, στην κηδεία ενός δωδεκάχρονου. Η πιο σπαρακτική διάσταση δεν ήταν οι γονείς – ας πούμε ότι αυτό είναι μία αναμενόμενη συνθήκη. Ηταν οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές του. Με φοβισμένο βλέμμα απέναντι στο σοκ του θανάτου κι ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι, τα πουλάκια μου έμοιαζαν ανήμπορα να καταλάβουν αυτό που συνέβη. Κάποια μπορεί να είχαν ζήσει τον θάνατο μεγαλύτερων συγγενών τους αλλά πώς να δεχθούν ότι ο φίλος τους που μέχρι πριν από λίγες ημέρες έπαιζαν μαζί του, ήταν μέσα σε αυτό το «κουτί»; Μόνο όταν αυτό το «κουτί» κατέβηκε στο χώμα, το σάστισμα έγινε πόνος και άρχισαν να σπαράζουν στο κλάμα. Μικρά παιδιά να αγκαλιάζονται και να κλαίνε με λυγμούς. Και άντε τώρα εσύ ο μεγαλύτερος, ο «ψημένος», εσύ που ξέρεις τη ζωή, να αντέξεις τον σπαραγμό των παιδιών που κηδεύουν το φιλαράκι τους.