Τέλεια καταιγίδα

Κοιτάζω ξανά τα πλάνα με τους δακρυσμένους συγγενείς των θυμάτων που κρατούσαν τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους, ζητώντας απεγνωσμένα μία πληροφορία και μου φαίνονται τόσο μακρινά. Κι ας έχει μεσολαβήσει μόλις ένα δεκαήμερο. Προλάβαμε να αλλάξουμε τίτλους, συνθήματα, αιτήματα, η συζήτηση να μετατοπιστεί. Το αδιανόητα τραγικό γεγονός φαντάζει πια σαν απλή αφορμή για όσα ακολούθησαν. Πριν στεγνώσουν τα δάκρυα των συγγενών, πριν ολοκληρώσουν τις σκέψεις και τις φράσεις τους, πριν κηδέψουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που χάθηκαν για πάντα, οι κάμερες και τα φώτα έφυγαν από πάνω τους, τα μικρόφωνα στράφηκαν αλλού, με αυτοαναφορικότητα κάποιοι έσπευσαν να αρπάξουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Τις πρώτες μέρες ακούγαμε τη σπαρακτική κραυγή των εμπλεκομένων, πλέον ακούμε αιτήματα άλλων. Κάποιων που ναρκισσιστικά ανέλαβαν αυτόκλητοι εκπρόσωποί τους, άλλων που βρήκαν ευκαιρία να βάλουν ιδεολογικά πρόσημα στην τραγωδία και μερικών που απλά βρήκαν λαμπρή αφορμή για να σπάσουν βιτρίνες και στάσεις λεωφορείων βλέποντας μπροστά τους μια «τέλεια καταιγίδα». Χιλιάδες πολίτες που με γνήσιο ενδιαφέρον κατέβηκαν στον δρόμο για να εκφράσουν την οδύνη τους για την ανείπωτη τραγωδία, βρέθηκαν να περπατούν πλάι σε αστειευόμενους διαδηλωτές που έβγαζαν μεταξύ τους χαριτωμένες selfies και ανέβαζαν stories, κατέληξαν να ακούνε πολιτικά συνθήματα άσχετα με τον λόγο της διαδήλωσης, δηλαδή, τον θάνατο 57 συμπολιτών μας και άφωνοι κοιτούσαν πλάι τους πανό με συνθήματα κατά της… πατριαρχίας. Η πλατεία γέμισε ξανά με πολίτες που συγκλονίστηκαν από το γεγονός και ζητούν να αποδοθούν ευθύνες, αλλά και κάποιους άλλους που για να τιμήσουν τους νεκρούς των Τεμπών βεβήλωσαν το μνημείο για τους νεκρούς της Μαρφίν. Για εκείνους δηλαδή τους νεκρούς από το έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο, αφού οι δολοφόνοι τους κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι ανάμεσά μας. Παραδίπλα και μερικοί που ζητούσαν κρεμάλες. Κλασικά.