Τον καιρό του Λάκη Παπαστάθη

Ενα πράγμα δεν κατάφερα να καταλάβω για τον Λάκη, τόσα χρόνια που γνωριζόμασταν. Τη σχέση του με τον χρόνο. Οχι τον προσωπικό που είναι μετρήσιμος για τον καθένα μας, ούτε καν τον ιστορικό χρόνο που ξέρει τα κόλπα να προεκτείνεται στο διηνεκές. Πρέπει να υπάρχει και μια άλλη , ιδιαίτερη ίνα στο σκοινί του χρόνου, αόρατη για τους πολλούς, που μόνον ο Λάκης Παπαστάθης την είδε και την άρπαξε. Στροβιλίστηκε επ΄ αυτής, του ύψους και του βάθους. Το τι έμαθε και το τι είχε να προσθέσει, μας το είπε μέσα από το έργο του, πιστεύω όμως ότι τα πιο πολλά και ίσως τα πιο καλά, διαφεύγουν από το δημιουργικό μας κομμάτι και τυλίγονται στην προσωπικότητά μας. Μ΄ αυτό το μαγικό πλεονέκτημα κυκλοφορούσε ανάμεσά μας ο Λάκης. Κι αν δεν αποκωδικοποιήσαμε πλήρως τους νόμους του πολυεπίπεδου κόσμου του, καθίσαμε λίγο δίπλα του και φωτιστήκαμε κι εμείς λιγάκι. Νομίζω ότι, ευχαριστημένος από τα εδώ, αναχώρησε προς νέο πεδίο.